Recenzja filmu

Avengers: Czas Ultrona (2015)

Choć Joss Whedon po raz kolejny w swojej produkcji umieścił ogromną ilość efektownej akcji, tym razem postanowił postawić na idiotyzm. Widowisko pod względem fabularnym zmarnowało cały potencjał, przez co znów stało się szczytem powtarzalności. Kontynuacja hitu boxoffice z poprzednich lat jest sporym rozczarowaniem nie tylko dla fanów, ale i dla widzów szukających w kinie miejsca odpoczynku i relaksu.

Film jest dość chaotyczny i momentami gryzie z nudy, gdyż w niektórych scenach twórcy starali się upchnąć zbyt dużą ilość materiału, a na resztę – po prostu nie mieli do końca pomysłu. W finałowych epizodach ciągnące się w nieskończoność, choć przyjemne dla oczu pojedynki słynnych superbohaterów ze złowrogimi maszynami wyraźnie dają oglądaczowi do zrozumienia, że scenarzystom spod wytwórni Marvela trudno jest już wymyślić coś na tyle interesującego, że na dłuższą chwilę przyciągnie pełną uwagę widza. Niech każdy zastanowi się dokładnie: ile już do tej pory razy producenci filmowi starali się wciskać nam swoje nie zawsze przemyślane koncepcje ratowania świata przed złem i łączenia wspólnych sił przez główne postacie, aby te same podczas wojny zrujnowały pół Ziemi? Aż dziwne, że nas wciąż to fascynuje…

 Naiwność, brak logicznego myślenia i pomysłowości – czy do czegoś jeszcze można mieć tu pretensje? Z pozoru przez cały czas trwania bohaterowie, którzy Whedonowi udali się bez wątpienia – są bowiem rozpisani i dopasowani do projektu jak w żadnym innym scenariuszu, a zagrani przez najbardziej charyzmatycznych aktorów kina sci-fi – plotą ze sobą dialogi pełne dobrego dowcipu i ironii. Tak naprawdę dzieje się tak tylko w nielicznych momentach, w których wszystkiemu sprzyja również kretyński poziom scenariusza. Niezwykłe doświadczenie reżysera w sprawie efektów specjalnych i tworzenia niezłego klimatu wprawdzie tylko po części potrafi zamazać popełnione przez niego błędy. Może i tym razem warto sobie odpuścić wyjście z domu? Produkcja jest niczym trójwymiarowy pejzaż, w którym można się naprawdę zauroczyć… Ale niestety tylko jeden raz, i to na krótką chwilę.

Łączenie czystej komedii z obrazem pełnym akcji i przygody, współcześnie jest codziennością dla producentów, a sposób ten na przykucie naszego zainteresowania jest jak najbardziej udaną reklamą. Wybieramy takie tematy, ponieważ chcemy zobaczyć coś niecodziennego, być może co zapamiętamy na długo i zmieni nasze podejście lub podgląd na jakieś sprawy, dzięki czemu staniemy się lepsi w poszukiwanych dziedzinach. Może jednak pora zgasić już cały ten zapał, gdyż jak widać konkretnych planów i sugestii nie ma. Sporo nie potrzebnych wątków odbiera widzowi pole do własnego myślenia i interpretacji, przez co sequel mocno traci na punkcie inteligencji.
 
Mimo że widz zostaje traktowany tu jak nieporadny przedszkolak, podczas seansu przed dużym ekranem daje się on wieść grze zaskakującego Robert Downey Jr., a pod wpływem nadzwyczajnej oprawy audiowizualnej przeżywa emocje, tak jak chciał sam wizjoner; chwilami nie może powstrzymać się ze śmiechu, nieraz nie wytrzymuje gniewu. Jednak zdanie cały czas jest takie samo, jest zbyt sztucznie i przewidywalnie, aby w głębokim napięciu i z wielkim zaangażowaniem patrzeć na to "dzieło". Uczucia są tu wywierane na rzecz kultury i zupełnie bezpodstawnie. Niezbyt udana, dziecięca fantastyka.