Recenzja filmu

Co za życie (2002)

"Co za życie" mogłaby westchnąć nie jedna nowoczesna kobieta. Trzeba mieć dobrą pracę, która jest też pasją i jednocześnie wieść udane życie towarzyskie oraz uczuciowe. Trzeba być ciągle na diecie, dużo ćwiczyć, aby wyglądać jakby się ciągle miało 20 lat. A wszystko to by czuć się dobrze we własnej skórze i być postrzeganą przez innych jako osoba, która odniosła sukces. Najlepiej jeśli życie przypomina idealny, kolorowy żywot bohaterów seriali telewizyjnych i filmów. Kobiety często zapominają, że same powinny czuć się z siebie zadowolone, a aprobata innych ludzi nie jest celem ich działania. Przypomina sobie o tym Lanie Kerrigan, główna bohaterka filmu "Co za życie" w reżyserii Stephena Hereka. Lanie jest młodą, głodną sukcesu dziennikarką. Pracuje w lokalnej stacji telewizyjnej, którą traktuje jako trampolinę do sławy, bogactwa i sukcesu. Stylizuje się na słynną ikonę pop kultury - Marilyn Monroe - ma platynowe blond włosy, ubiera się jednocześnie uwodzicielsko i elegancko oraz jeździ starym modelem mercedesa - takim, jakim mogła jeździć właśnie Marilyn. Na tym jednak podobieństwa się kończą. Lanie jest uparta, drapieżna i doskonale wie, jak powinna kierować swoją karierą, aby osiągnąć sukces. Całe swoje życie podporządkowuje właśnie temu celowi. Sytuacja zmienia się jednak diametralnie, gdy uliczny prorok Jack przepowiada Lanie, że zostało jej tylko 7 dni życia. Początkowo kobieta nie wierzy bezdomnemu jasnowidzowi, ale wszystkie znaki na niebie i ziemi potwierdzają złowrogą wróżbę... "Co za życie" to komedia, którą bardzo dobrze się ogląda. Fabuła nie jest specjalnie zawiła czy odkrywcza, ale nie jest też skrajnie uproszczona czy banalna. Jest dużo zabawnych scen, które - jak mówi producent filmu Toby Jaffe ukazują "w krzywym zwierciadle ludzi goniących za Amerykańskim Marzeniem". Główna bohaterka od razu budzi sympatię, jest urocza i bardzo zabawna, choć w sposób delikatny, bez ostentacji, która cechuje postaci z amerykańskich komedii młodzieżowych. Jest to niewątpliwie zasługa nie tylko scenarzysty, ale i aktorki grającej główną rolę - Angelieny Jolie. Jolie ma na swoim koncie wiele interesujących ról dramatycznych, a występem w "Co za życie" udowodniła, że też ma talent komediowy. Zabawna jest przed wszystkim w scenie znanej ze zwiastuna, w której śpiewa razem ze strajkującymi kierowcami autobusu słynny przebój zespołu The Rolling Stones "(I Can't Get No) Satisfaction" Lanie Kerrigan jest w jej wykonaniu intrygująca, ciekawa. Często się zdarza, że postacie, które przechodzą przemianę na ekranie są sztuczne, z powodu skrajnej różnicy postaw "przed" i "po". Jolie pokazuje zmianę swojej bohaterki stopniowo, co dodaje postaci, którą gra wiarygodności. Ważną rolę w filmie odgrywają kostiumy, zaprojektowane przez Aggie Rodgers, które "pokazują" jak przeistacza się Lanie. Na początku filmu chodzi w dobrze skrojonych i dopasowanych kompletach, które są efektowne, ale krępują jej ruchy. Z czasem jej ubrania stają się coraz luźniejsze i miększe. Zdjęcia Stephena H. Buruma ("Nietykalni", "Misja na Marsa") są ładnym opakowaniem filmu, choć kamera raczej pełni funkcję aparatu fotograficznego. Film mówi w sposób prosty i nieco naiwny o tym, co jest w życiu najważniejsze : nie kariera, nie sukces, ale miłość. Nie okrywa przed widzem nic nowego, a mimo to może skłaniać do refleksji. Dydaktyczny ton jest raczej dyskretny, dzięki czemu widz nie czuje się pouczany, a jednocześnie pojawia się myśl "A może warto na chwilę przystanąć i cieszyć się życiem...?". Polecam film "Co za życie" na smutny i chłodny jesienny wieczór - to naprawdę dobra komedia, choć nie jest to z pewnością arcydzieło gatunku. Kobietom spodoba się podobna do nich bohaterka, mężczyznom odtwórczyni głównej roli Angelina "Lara Croft" Jolie.