Recenzja filmu

Drugie oblicze (2012)

Kino komercyjne made in USA jak co roku raczy nas wysypem rozmaitych blockbusterów (z dziewięciocyfrowym budżetem, laureatami Oscarów, albo przynajmniej nominowanymi do nich w obsadzie oraz z młodym "obiecującym" reżyserem), z których większość przyprawia przeciętnego widza o mdłości. Zatem, gdy podczas oglądania wysokobudżetowej tandety zadajesz sobie pytanie: "Co ja tutaj robię?", czytaj dalej, bowiem od czasu do czasu Hollywood serwuje nam odpowiednią odtrutkę na ten cały filmowy szrot.

Akcja "Drugiego oblicza" rozpoczyna się od długiego ujęcia, w którym widzimy niestroniącego od siłowni i studiów tatuażu Luke'a Glantona (Ryan Gosling), zmierzającego do miejsca, gdzie występuje jako zawodowy moto-kaskader. Po skończonym show zaczepia go Romina (Eva Mendes) – przelotna miłostka Luke'a sprzed bodaj roku, który niedługo potem dowiaduje się, że latynoska piękność obdarzyła go w międzyczasie niespodziewanym potomkiem. Wytatuowany kaskader postanawia zagościć na stałe w życiu Rominy i syna. Będzie jednak musiał wziąć pod uwagę pewien istotny fakt – jego nowo odnalezieni bliscy tworzą poukładaną rodzinę, gdzie miejsce Luke'a jest już zajęte przez Kofiego (Mahershala Ali). Wobec tego Glanton obiera sobie za cel odbicie Rominy i małego Jasona z rąk ich dotychczasowego żywiciela. W jego realizacji pomóc mu ma obrabianie banków w bliższej i dalszej okolicy, które w konsekwencji doprowadzi do jego spotkania z policjantem Avery'm Cross'em(Bradley Cooper) – kluczowego wydarzenia dla fabuły filmu.

Scenariusz filmu Cianfrance'a to kawał bardzo rozbudowanego, wielowątkowego tekstu, w którym spójne prowadzenie przedstawionego na ekranie ciągu wydarzeń stanowi nie lada wyzwanie. Czasem wydaje się, że scenarzyści sami stawiają siebie pod ścianą w sytuacjach, z których ciężko jest wybrnąć w sposób sensowny i jednocześnie zaskakujący dla widza. Nie zawsze im się to udaje, a szkoda, bo historia splotu losów Luke'a Glantona i Avery'ego Cross'a – dwóch ojców: tak różnych i podobnych do siebie zarazem, ma ogromny potencjał. Być może przyczyną niedopracowania wszystkich detali jest fakt, iż za scenariusz odpowiadają aż trzy osoby.
 
Zarówno Gosling, jak i Cooper stworzyli solidne, zapadające w pamięć (przynajmniej na jakiś czas) kreacje. Reszta przewijających się na ekranie postaci również wypadła przekonująco (wśród nich na plus wyróżnić można skorumpowanego policjanta granego przez Raya Liottę).

Od strony technicznej "Drugie oblicze" robi wrażenie. Świetne zdjęcia (w tym dużo – ale bez zbędnej przesady – kręcenia "z ręki" oraz świetne sceny pościgów), bardzo dobrze dopasowana, dodająca filmowi nastroju muzyka oraz dynamiczny montaż tworzą spójną całość.
 
Rozbudowana fabuła (140 minut to według mnie za mało, aby przestawić ją bez spłycania istotnych wątków), cały kalejdoskop dobrze zagranych postaci oraz piękne audiowizualne opakowanie czynią "Drugie oblicze" jednym z ciekawszych obrazów, które ukazały się w bieżącym roku. Czy mamy zatem do czynienia z dziełem wybitnym?  Co prawda opowiedziana w filmie historia materiałem na film z najwyższej półki może i jest, ale podczas seansu znajdziemy kilka dość sztampowych i naiwnych rozwiązań fabularnych. Mimo wszystko, jeżeli przymkniemy oko na parę niedoskonałości scenariusza i damy sobie "pograć" na emocjach, otrzymamy kino, które nie zawiedzie nawet dość wygórowanych oczekiwań.