Recenzja filmu

Garnitur (2003)

Komedia. Dzieło, które ma bawić wielu. Tak postrzega to masa odbiorców. Zapominają oni jednak o jednej bardzo istotnej rzeczy; kwestii, która wszystko zmienia. Otóż komedia jest gatunkiem filmu, a film to część sztuki, mająca na celu przekazanie obrazu stworzonego przez reżysera. Niekiedy film, który ma rozbawić widza okazuje się dramatem. Tak nie jest w przypadku znakomitej produkcji pt. "Garnitur". Pod scenami o bardzo specyficznej formie humoru zawarta jest przepiękna historia, a właściwie kilka historii przeplatających się nawzajem. Na początku film wydał mi się dość dziwny. Prawdę mówiąc, dopiero po drugim seansie dostrzegłem całą esencję piękna zawartego w tym niezwykle bajecznym, a zarazem brawurowym przekazie. Od lat ludzie dbali o rozwijanie się na tle kulturowym, wymyślając tym samym przeróżne sposoby rozbawiania widza. Technik jest wiele. Począwszy od znanego powszechnie dowcipu, poprzez mimikę, aż do najbardziej absurdalnych sposobów. Te ostatnie ujrzymy w dziele Bakhtyara Khudojnazarova pt. "Garnitur". Ogólnie w filmach najczęściej możemy uświadczyć komizmu słownego i sytuacyjnego. Reżyser tej produkcji zrezygnował jednak z tych konwencjonalnych metod i poszybował wysoko nad błękitną wodą, tworząc oryginalne dzieło. W jego obrazie każdy może znaleźć coś odzwierciedlającego jego życie. Cała fabuła "Garnituru" jest bardzo absurdalna, jednak także prawdopodobna. Otóż, trójka troszkę dziwacznych przyjaciół - Peaky (Aleksandr Yatsenko), Geka (Artur Povolotsky) i Dumbo (Ivan Kokorin) - marzą o kupnie garnituru. W końcu zauważają idealnie krojony elegancji strój. Niestety, jego cena jest mocno wygórowana. Postanawiają więc złożyć się i kupić jeden ubiór. Każdy z nich będzie go zakładał jedynie na specjalne okazje. Z "magicznym wdziankiem" wszystko zdawało się lepsze. Jednak, czy aby do końca? Wiadomo jedynie, że przez cały czas chłopcy nie odstępują na krok tytułowego garnituru. Mało jest ciekawych komediodramatów, jednak na tym, mimo prawie niezmiennego tempa akcji, widz nie powinien się zanudzić. Fabuła jest wyśmienita. Warto także dodać, że to pierwszy film w dorobku Aleksandra Yatsenko i Artura Povolotsky'ego. Poradzili sobie świetnie, biorąc pod uwagę, że wcześniej nie grali w żadnym innym utworze. Nie była to gra zasługująca na laury, ale nie popełnili żadnych poważniejszych błędów. Niestety, film ma też minusy. Pod względem wizualnym i technicznym nie wygląda idealnie. Muzyka, choć dość ciekawie wybrana, to przez cały czas wywołuje wrażenie, że mogła być nieco inna. Przejścia kamery także nie są pierwszorzędne. Zdjęcia natomiast wypadły dobrze. Kolejnym minusem jest scenariusz. Są w nim małe luki. Dialogi nie są przecudne, raczej średnie. Chwilami za bardzo wieje wręcz prostotą. To jednak nie stoi na przeszkodzie obejrzenia całości. Ogląda się ją bardzo miło i przyjemnie. Film został obdarowany dwiema nagrodami na Tokyo International Film Festival oraz uzyskał trzy nominacje do nagrody Nika. Świadczy to o jego "szlachetności". Mimo, że istnieje dużo lepszych produkcji, warto po niego sięgnąć. Fabuła jest dość dziwna, chociaż niezbyt pokręcona. Niestety, nieraz taka lekkość wystarczy, żeby odrzucić widza. W sumie, nie jest to nawet dziwne. Sposób przedstawienia historii, ona sama, jak i wykreowani bohaterowie są bardzo specyficzni. Ich "nieudawane wygłupy" i dziwne zachowania mogą nie trafić do każdego. "Garnitur" to niezły utwór, który jest idealny na deszczowe popołudnie czy śnieżycę. Jeśli ktoś szuka ciekawego i oryginalnego, choć trochę dziwnego filmu przyprawionego szczyptą humoru, to produkcja Khudojnazarova jest idealna. Arcydzieło to nie jest, ale należy oddać reżyserowi, że wykonał świetną robotę, a film emanuje swoją oryginalnością.