Recenzja filmu

Love Aaj Kal (2009)

Jai (Saif Ali Khan) i Meera (Deepika Padukone) to młodzi ludzie sukcesu. On jest inżynierem, a ona konserwatorem zabytków. Prowadzą szalone życie - praca, pogoń za sukcesem i całe mnóstwo przyjęć. Postanawiają się ze sobą związać. To układ bez zobowiązań- nie oczekują od siebie niczego, po prostu są przy sobie. Pewnego dnia otrzymują ciekawe propozycje pracy - Jai w USA, a Meera w Indiach. Uważają, że związek na odległość nie ma sensu, dlatego decydują się na rozstanie. Jednak wkrótce dociera do nich. że to co ich łączyło, to nie było zwykłą sympatią. Boją się jednak przyznać do swoich uczuć. Tego zachowania nie może zrozumieć krewny Jaia - Veer Singh (Rishi Kapoor). Przytacza więc historię swojej miłości, chcąc uświadomić Jaiowi, ile Meera dla niego znaczy.

"Love Aaj Kal" nie jest filmem wysokich lotów. Bardziej dla rozrywki, na jednorazowy seans. Nie powala na kolana; ani scenariuszem (Nataraja Subramanian), ani grą aktorską, muzyką także nie (Pritam Chakraborty). Niezbyt wyszukana historia miłosna; nie przybiła mnie do fotela. Sam pomysł był niezły- jak ewoluowała kwestia miłości na przestrzeni lat, porównanie romansów z XX i XXI wieku. Niestety, potencjał został tylko w niewielkiej mierze wykorzystany. I jeszcze ten motyw szlachetnego narzeczonego (męża?) - niepotrzebny. Zaletą filmu jest jego długość - trwa nieco ponad dwie godziny, co może okazać się dobrym rozwiązaniem dla osób, które mają opory wobec innych Bollywood, które mogą trwać nawet trzy godziny albo i dłużej.

Saif Ali Khan młody już nie jest, o nie. W chwili kręcenia "Love Aaj Kal" miał na karku 39 lat. Dlaczego wszyscy się upierają, by odmładzać indyjskich amantów? To spotkało m. in. Shahrukh Khan w "Om Shanti Om". Podarte dżinsy, bransoletki na rękach, obcisłe T-shirty w cukierkowych kolorach. Postawmy na męskość, przecież nie od dziś wiadomo, że im mężczyzna starszy, tym lepszy - jak wino. Saif w podwójnej roli nie wywiązał się zbyt dobrze - wolę jego poprzednie role, na przykład w "Gdyby jutra nie było". Wciąż nie mogę się przyzwyczaić, że aktorzy występują z aktorkami, które mogłyby być ich córkami. Między Saifem a Deepiką jest całe dwadzieścia jeden lat różnicy - przecież to strasznie dużo! Deepika znacznie poprawiła się od czasów "Om Shanti Om" - jej gra była co najmniej zadowalająca. A ja wprost zakochałam się w jej strojach - och, ach, ja też bym chciała mieć takie piękne bluzki, koszule, torby, biżuterię, wszystko! Styliści się naprawdę postarali. Lecz nie mogę zrozumieć, co w tym filmie robiła Giselle Monteiro - uch, jak ta kobieta mnie wymęczyła, nienawidzę takich świętoszkowatych min i zmartwiałych twarzy. Nawet jak tańczyła, wyglądała, jakby robiła to z musu, a takie gibanie się sprawia jej więcej bólu niż przyjemności. Rishi Kapoor pewnie nawet nie przygotowywał się do swej roli - przecież już teraz jest legendą Bollywood, a takie małe role jak w "Love Aaj Kal" służą tylko temu, by indyjska publiczności ani na chwilę o nim zapomniała.

Muzyka jest bardzo ważnym elementem indyjskich filmów. W 2009 roku Pritam Chakraborty skomponował soundtrack m. in. dla "Dil Bole Hadippa" i "Love Aaj Kal" właśnie. Muszę przyznać, że utwory z tego pierwszego podobają mi się o wiele bardziej. Z "Love Aaj Kal" w ucho wpadły mi jedynie "Twist" i "Aahun Aahun", choć jakieś bardzo, bardzo udane one nie są.

Cóż, "Love Aaj Kal" to standardowa komedia romantyczna. Ani nie zachwyca, ani specjalnie nie męczy. W sam raz dla zrelaksowania się po ciężkim dniu. Można przy niej przyjemnie spędzić dwie godziny. Polecam ją zarówno fanom Bollywood, jak i zwykłym kinomaniakom potrzebującym solidnego odprężenia. Wszak na piękne ubrania Deepiki, jak i na samą Deepikę miło jest popatrzeć.