Recenzja filmu

Na urodziny (2004)

Korea, 1951. ChOL, Hyngman, Seul, 38 równoleżnik, linia Kansas – Wyoming. Mimo umieszczenia fabuły animacji w konkretnej ramie czasowej ma ona wymiar uniwersalny, bowiem za każdym suchym faktem  historycznym, czytanym w podręczniku, kryją się ludzkie tragedie. Tragedie, w których uczestniczą także dzieci. Wojna widziana oczami dziecka różni się od tej, którą widzą dorośli. Nie znają jeszcze świata, a już widzą jego upadek. Czas wojny wpływa na dziecięcą psychikę, często bez świadomości tego faktu z ich strony. Po latach, już jako dorośli, spostrzegą, kiedy się zmienili i co wówczas utracili. Wojna narusza naturalny rozwój małego człowieka. W animacji pokazano kontrast między światem dziecięcym a dorosłym. Mały Manuk nie jest świadom wagi wydarzeń, które sprawiły, że jego najbliższy świat uległ takim przemianom. Bo wojna jest gdzieś daleko, bo wojna jest “zabawą” dorosłych. Widok Manuka, bawiącego się w wraku samolotu, naśladującego gesty żołnierzy, idącego przez puste ulice pokazuje, że wojna już odcisnęła na nim swoje piętno, mimo, że sam mały bohater jeszcze o tym nie wie. Paczka przysłana z frontu nic jeszcze dla Manuka nie znaczy, jednak po latach będzie pilnie przechowywaną pamiątką. Bo prędzej czy później Manuk spyta swoją mamę: Kiedy wróci tata? … Odpowiedź nie będzie łatwa. "Na urodziny" pozwala oddać się myślom, jednak w czasie jej trwania “coś” przeszkadza w odbiorze. Umowność? Sztuczność wykreowanego świata? Forma animacji? To temat animacji prowokuje do przemyśleń, a nie ona sama…