Recenzja filmu

Szeregowiec Ryan (1998)

6 czerwca 1944 r. wojska alianckie rozpoczęły lądowanie na plażach Normandii, oznaczonych kryptonimami: "Utah", "Omaha", "Gold", "Juno" i "Sword". Zginęło wówczas wiele tysięcy ludzkich istnień, między innymi trzech braci Ryan. Ich nekrologi zauważa już w Stanach Zjednoczonych kobieta odpowiedzialna za wysłanie zawiadomień o śmierci do rodzin poległych. Szczęśliwie okazuje się, że poległa trójka ma najmłodszego brata, który być może przeżył desant. Wiedząc o tym, że ich matka, wdowa, dostanie niebawem trzy telegramy o śmierci synów, generał Dwight Eisenhower decyduje o ściągnięciu żołnierza z pola walki i oddelegowaniu go do domu. "Szeregowiec Ryan" opowiada historię misji ośmiu żołnierzy wytypowanych do odszukania i utrzymania przy życiu Jamesa Ryana. Steven Spielberg opisuje w swym filmie prawdziwą historię sierżanta Fredericka Nilanda ze 101 Dywizji, który stracił czterech braci na froncie. Zarówno film jak i tło historyczne pełne jest sprzecznych uczuć. Hierarchii wartości ludzkiej i przekładania uczucia jednej matki nad uczucia wielu tysięcy innych matek. Kontrowersyjna decyzja niesie za sobą brzemienne skutki. Spielberg zadbał o znakomite warunki do realizacji filmu, zarówno pod kątem historycznym, jak i dbałości o szczegóły. Znakomite repliki broni i mundurów oraz każde możliwe akcesoria stworzyły niepowtarzalny klimat Normandii w czasie wojny. Muzyka nie jest tak bardzo odczuwalna w filmie, świetnie wtapia się w całość i tło. Chociaż nie ma wyraźnego motywu kojarzącego z "Szeregowcem Ryanem", to nie wada. Kreacje Toma Hanksa i Toma Sizemore'a są pierwszorzędne, a rola Jamesa Ryana, w którą wcielił się Matt Damon - przekonująca i prawdziwa. Całość zdaje się najlepszym pełnometrażowym filmem o II wojnie światowej zaraz obok "Kompanii braci".