Recenzja filmu

Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia (2001)

Kiedy Tolkien napisał "Hobbita", publika prosiła o więcej przygód Bilba i jego kompanów. Kiedy w latach 50-tych powstała powieść (nie do końca prawdą jest, że to trylogia) pt."Władca Pierścieni", wielu okrzyknęło Johna Ronalda Reuela Tolkiena geniuszem. Kiedy w 2001 roku Peter Jackson przeniósł słynną powieść na srebrny ekran, to właśnie jego zaczęto nazywać geniuszem. Fenomenalnie zobrazował opisany w książce świat Śródziemia, świetnie rozplanował filmową akcję i z użyciem technik komputerowych wykreował słynnego Golluma. Fani książki nie tylko nie zarzucili mu "skomputeryzowania" i "komercjalizacji" ich ukochanej lektury, ale powinszowali mu sukcesu ekranizacji i pokochali film. A jest się w czym zakochać... "Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia" to pierwsza część opowieści. Zaczyna się ona od 111. urodzin hobbita Bilba. Na imprezie pojawia się czarodziej Gandalf, który przypomina Bilbowi o tajemniczym Pierścieniu, posiadającym tajemniczą moc, który znajduje się w domu-norce hobbita. Czarodziej uważa, że krążek ma olbrzymią moc i jest w stanie owładnąć starego Bilba. Proponuje oddać Pierścień Frodowi, jego siostrzeńcowi, któremu powierzona zostanie trudna misja. Bilbo niechętnie godzi się na oddanie ukochanego przedmiotu w inne ręce, wykazuje nawet objawy swoistego opętania przez Pierścień. To utwierdza Gandalfa w przekonaniu, że stary hobbit powinien opuścić rodzinną wioskę Shire, udać się do miasta Elfów i, co najważniejsze, oddać Frodowi Pierścień. Tak też się staje. Po 17 latach od pamiętnego przyjęcia urodzinowego Gandalf znów pojawia się w Shire. Powierza Frodowi bardzo trudną misję: ma zniszczyć Pierścień w czeluściach gór Mordoru - krainy zła. Musi to zrobić jak najszybciej, ponieważ wysłannicy zła - Czarni Jeźdźcy - są już w drodze. Frodo nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia, ale podejmuje się zadania, jakie zostało na niego nałożone. Tak rozpoczyna się długa walka o prawdę, przyjaźń i siłę. Film jest jedną z najlepszych ekranizacji, jakie było mi dane oglądać. Świat Śródziemia jest pokazany szczegółowo, żadne wydarzenie z książki nie jest pominięte, aktorzy są świetnie dobrani do ról, w jakie musieli się wcielić. Sceneria aż zapiera dech w piersiach: subtelne wykorzystanie efektów specjalnych nie wprowadza, zbytecznej w fantastycznym świecie, komputeryzacji. Umiejętnie połączone zostały sielankowe sceny z życia hobbitów oraz sceny batalistyczne - nic nie przeważa, niczego nie jest za wiele ani za mało - po prostu perfekcyjne wyważenie środków. Muzyka jest świetnie dobrana do scen - mamy okazję usłyszeć ścieżki dźwiękowe znanych nam wykonawców, jak również mniej znane melodie skomponowane dla potrzeb filmu. Świat jest taki jak w książce: fantastyczny, nieskalany cywilizacją, w którym spotkamy dzielnych rycerzy, pięknych Elfów, mądrych Czarodziejów oraz pospolitych wieśniaków. Wyraźna granica między dobrem a złem pokazana jest nie tylko przed kontrast przedstawionych postaci, ale także poprzez miejsce akcji. Kiedy dany krajobraz pojawi się na ekranie, widz wie już, czy prezentuje on dobro czy jest siedliskiem złych mocy. Jackson zadbał o to, aby sceneria była jak najbardziej książkowa, a grą kolorów dodatkowo ją wzbogacił. Dzieło można podsumować tak: Tolkien stworzył idealną książkę, a Jackson ekranizację, z której ten pierwszy na pewno byłby dumny.