"Złe wychowanie Cameron Post" stoi trochę w opozycji do filmów budujących jednoznaczne historie ze sztywno nakreślonymi postaciami – po złej lub dobrej stronie. Tytułowa bohaterka mierzy się z poszukiwaniem siebie, które sięga dużo dalej niż tylko określenie własnej seksualności. Terapeuci z ośrodka "God’s Promise", mimo stosowania kwestionowanych metod, naprawdę chcą pomóc swoim podopiecznym. Młodzi ludzie szczerze chcący pracować nad sobą i zmienić swoje życie, łamią się pod naporem własnych pragnień i przekonań. A to dopiero wierzchołek góry lodowej.
Cameron Post (Chloë Grace Moretz) poznajemy, kiedy wybiera się na bal z okazji zakończenia szkoły średniej. Obserwujemy, jak nienaturalnie czuje się w zbyt mocnym makijażu (ukradkiem ściera szminkę) i jak niechętnie pozuje do pamiątkowego zdjęcia ze swoim partnerem. Za chwilę wiemy już dlaczego – Cameron jest zakochana w swojej przyjaciółce i fakt ten wychodzi na jaw, kiedy znika w takcie balu, lądując z nią na tylnym siedzeniu samochodu. Zostaje przyłapana przez jej chłopaka, co oznacza, że wydarzenie nie pozostanie bez konsekwencji.
Rzecz rozgrywa się w 1993 roku, kiedy terapia konwersyjna była bardzo popularną metodą "nawracania" homoseksualistów na jedyną słuszną ścieżkę. Główna bohaterka straciła w wypadku rodziców, więc to opiekująca się nią ciotka podejmuje decyzję o umieszczeniu jej w "God’s Promise". Terapia ma na celu pomoc młodym ludziom w odkryciu przyczyny ich orientacji seksualnej i odrzuceniu wszystkiego, co może wprawiać ich w niepewność co do roli, jaką pełnią w społeczeństwie. A wszystko to osadzone w mocno religijnym kontekście z niezliczonymi odwołaniami do Bożej Miłości. O tym, że te metody działają, ma świadczyć fakt, że stosujący je wielebny Rick (John Gallagher Jr.) też wcześniej "zmagał się" z homoseksualizmem, a teraz jest w szczęśliwym związku małżeńskim. Przynajmniej taką retorykę na początku przyjmuje.
Opowieść jest niespieszna, mamy okazję zagłębić się w struktury działania instytucji, jaką jest "God’s Promise", które jest swoistym połączeniem terapii odwykowej (z pociągiem do tej samej płci jako nałogiem, którzy trzeba zwalczyć) i obozu religijnego. Żadna z postaci nie jest do końca określona, podlega zmianom. Główna bohaterka zmaga się z tym, że może rzeczywiście to nie w osobie jest zakochana, ale w jej cechach – i może po prostu te cechy chciałaby posiadać i dlatego wydają jej się atrakcyjne. Z drugiej strony dochodzi do innego wniosku – terapia sprawia, że nienawidzi siebie, a to najgorsza forma znęcania się emocjonalnego.
Reżyserka Desiree Akhavan, która w swoim pierwszym filmie "Odpowiednie zachowanie", zdefiniowała siebie zupełnie innym stylem narracyjnym – bliżej mu do "Dziewczyn" Leny Dunham niż do eksplorowania psyche dorastających nastolatków – wyszła z przedsięwzięcia obronną ręką. Odpowiedzialna jest również za współtworzenie scenariusza, a wykreowana przez nią Cameron zmienia się przez cały film, podaje w wątpliwość (choć na bardzo krótko) dopiero co kształtujące się w niej przekonania, próbuje dostosować się do ogólnie przyjętej normy i w tym celu szuka odpowiedzi na pytanie, kim naprawdę jest.
Film jest poważną rozprawą o konsekwencjach ingerowania w seksualność i psychikę młodego człowieka, ale opowiedzianą w relatywnie prosty, niemoralizujący sposób. To uniwersalna opowieść o dorastaniu, która jest wprawdzie osadzona w konkretnym miejscu i czasie, ale wcale do nich nie ograniczona. Człowieka można kształtować tylko do pewnego stopnia, a on tylko do pewnego stopnia jest w stanie się ugiąć. Jeżeli edukacja, tak jak w przypadku Cameron Post, będzie chybiona, może sprawić więcej zła niż pożytku. Chociaż może być też mocnym impulsem do zmiany swojego życia i ugruntowania swoich (chociaż nieakceptowanych przez społeczeństwo) przekonań. Dopiero akceptacja pozwala na poznanie tego, co pod powierzchnią.
Cameron Post (Chloë Grace Moretz) poznajemy, kiedy wybiera się na bal z okazji zakończenia szkoły średniej. Obserwujemy, jak nienaturalnie czuje się w zbyt mocnym makijażu (ukradkiem ściera szminkę) i jak niechętnie pozuje do pamiątkowego zdjęcia ze swoim partnerem. Za chwilę wiemy już dlaczego – Cameron jest zakochana w swojej przyjaciółce i fakt ten wychodzi na jaw, kiedy znika w takcie balu, lądując z nią na tylnym siedzeniu samochodu. Zostaje przyłapana przez jej chłopaka, co oznacza, że wydarzenie nie pozostanie bez konsekwencji.
Rzecz rozgrywa się w 1993 roku, kiedy terapia konwersyjna była bardzo popularną metodą "nawracania" homoseksualistów na jedyną słuszną ścieżkę. Główna bohaterka straciła w wypadku rodziców, więc to opiekująca się nią ciotka podejmuje decyzję o umieszczeniu jej w "God’s Promise". Terapia ma na celu pomoc młodym ludziom w odkryciu przyczyny ich orientacji seksualnej i odrzuceniu wszystkiego, co może wprawiać ich w niepewność co do roli, jaką pełnią w społeczeństwie. A wszystko to osadzone w mocno religijnym kontekście z niezliczonymi odwołaniami do Bożej Miłości. O tym, że te metody działają, ma świadczyć fakt, że stosujący je wielebny Rick (John Gallagher Jr.) też wcześniej "zmagał się" z homoseksualizmem, a teraz jest w szczęśliwym związku małżeńskim. Przynajmniej taką retorykę na początku przyjmuje.
Opowieść jest niespieszna, mamy okazję zagłębić się w struktury działania instytucji, jaką jest "God’s Promise", które jest swoistym połączeniem terapii odwykowej (z pociągiem do tej samej płci jako nałogiem, którzy trzeba zwalczyć) i obozu religijnego. Żadna z postaci nie jest do końca określona, podlega zmianom. Główna bohaterka zmaga się z tym, że może rzeczywiście to nie w osobie jest zakochana, ale w jej cechach – i może po prostu te cechy chciałaby posiadać i dlatego wydają jej się atrakcyjne. Z drugiej strony dochodzi do innego wniosku – terapia sprawia, że nienawidzi siebie, a to najgorsza forma znęcania się emocjonalnego.
Reżyserka Desiree Akhavan, która w swoim pierwszym filmie "Odpowiednie zachowanie", zdefiniowała siebie zupełnie innym stylem narracyjnym – bliżej mu do "Dziewczyn" Leny Dunham niż do eksplorowania psyche dorastających nastolatków – wyszła z przedsięwzięcia obronną ręką. Odpowiedzialna jest również za współtworzenie scenariusza, a wykreowana przez nią Cameron zmienia się przez cały film, podaje w wątpliwość (choć na bardzo krótko) dopiero co kształtujące się w niej przekonania, próbuje dostosować się do ogólnie przyjętej normy i w tym celu szuka odpowiedzi na pytanie, kim naprawdę jest.
Film jest poważną rozprawą o konsekwencjach ingerowania w seksualność i psychikę młodego człowieka, ale opowiedzianą w relatywnie prosty, niemoralizujący sposób. To uniwersalna opowieść o dorastaniu, która jest wprawdzie osadzona w konkretnym miejscu i czasie, ale wcale do nich nie ograniczona. Człowieka można kształtować tylko do pewnego stopnia, a on tylko do pewnego stopnia jest w stanie się ugiąć. Jeżeli edukacja, tak jak w przypadku Cameron Post, będzie chybiona, może sprawić więcej zła niż pożytku. Chociaż może być też mocnym impulsem do zmiany swojego życia i ugruntowania swoich (chociaż nieakceptowanych przez społeczeństwo) przekonań. Dopiero akceptacja pozwala na poznanie tego, co pod powierzchnią.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Złe wychowanie Cameron Post (2018)
Wychowanie do życia w rodzinie"Złe wychowanie Cameron Post" pełne jest niepozornych, bardzo kameralnych scen, które celnie oddają... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
