Ten serial ma wg mnie niesamowite puenty, porusza wiele tematów (które pasują nawet do naszej rzeczywistości - wątek polityczny, z mediami, policją, szkolnictwem itd..) w sposób bardzo trafny. A pamiętam jak na początku byłem bardzo sceptyczny co do tego serialu...ludzie mówili: "daj szansę demu serialowi"... i skończyło się tak że oglądałem go dwa razy.

Dla mnie ten sezon był najsmutniejszy. Właśnie poprzez wątek lokalnej gazety. Ameryka zawsze szczyciła się swoim poszanowaniem dla wolności słowa, której gwarancją miały być nie tylko 1 poprawka, ale etos dziennikarski. Reporter mógł być pijakiem dziwkarzem, ba, nawet i bezbożnikiem, ale miał służyć PRAWDZIE. Co z tego zostało?

Nie wiele jest momentów w serialach w trakcie których po prostu ryczałem ze śmiechu i to dobra godzinna śmiechawa (martwiąc się wręcz o swoje życie :), a zdarza się to zawsze gdy jest dosyć mocny kontrast uczuć. Wśród tych scen które na palcach jednej ręki można policzyć (jest ich dokładnie cztery), jest właśnie scena z portretem psychologicznym seryjnego zabójcy, nawet teraz 3 lata po obejrzeniu ostatni raz tej sceny nie wytrzymuje ze śmiechu pisząc ten komentarz - niesamowite. Ta scena można powiedzieć jest lśniącą wisienką na torcie z kupy gówna, którą jest atmosfera, serialowa otoczka Baltimore - to jest ten kontrast.
Masz rację ten sezon ale i przede wszystkim ta scena jest puentą wszystkiego - struktury policji i ich sławetnych statystyk które są zapalnikiem, bezdomności i jej wykorzystywania oraz powodów tworzenia się jej dzięki biurokracji i związkom zawodowym, również "dziennikarstwa" pędu po quasi-wiadomości - tragikomiczne, oczywiście o morderstwach gangów dzięki którym pojawił się pomysł McNulty'ego nawet nie ma co wspominać. Jest to definitywnie podsumowanie całego serialu i to tak bardzo kuriozalne i zwięzłe, czarno-białe, kontrastujące, że nie mogę powstrzymać śmiechu :) Scena pokazuje czym jest człowiek, człowiek a nawet jego brak, a nawet sobowtór trupa! - człowiek jest tylko kratką w arkuszu.

Scena odczytywania profilu psychologicznego seryjnego mordercy przez FBI i miny McNaulty'ego, który domyśla się, kogo on opisuje - spadłem z kanapy ze śmiechu.

Wiem, że odpowiadam na komentarz sprzed 7 lat, ale co tam. UWAGA SPOILERY:

Moim zdaniem nie do końca jest to pocieszające. Ostatnie minuty, z muzyką z 1 sezonu, to dosłowne pokazanie, że nic się nie zmieniło. Owszem, ludzie są inni, ale role te same. "Niech Pan nie wspomina, że to ja" to jedna rzecz. Kolejne to m.in. narkomani na zasadzie mistrz i uczeń, kolejne łebki na kanapie w miejscówce z 1 sezonu, kolejne śledztwa, przeloty śmigłowca, aresztowania... Serial kończy się tak jak zaczynał, przedstawienie to samo, tylko aktorzy inni. Bardzo fajna symbolika, która do mnie osobiście przemawia.