Czy to duchy, czy widma przeszłości nawiedzają ten piękny dom w willowej dzielnicy Kapsztadu? Ciszę wysprzątanych korytarzy i pokoi przerywają raz po raz przeszywające dźwięki. Odgłosy domowej harówki: naczyń dzwoniących w zlewie, wody bulgocącej w rurach, szczotki wściekle szorującej podłogę. Tak brzmią codzienne obowiązki Mavis, czarnej służącej u bogatej białej kobiety. Mavis od kilkudziesięciu lat sumiennie zajmuje się gospodarstwem. Gotuje, sprząta i wychowuje dzieci w domu, w którym zna każdy centymetr, ale nigdy nie czuła się w nim u siebie. Gdy na skutek rodzinnych perturbacji przyjeżdża jej własna córka z wnuczką, obie muszą pozostać niewidzialne. Mają nie hałasować, niczego nie dotykać, nie zaznaczać swojej obecności. Co zresztą nie jest bardzo trudne, bo Pani jest już tak wiekowa, że nie opuszcza swojego pokoju. Czy nie nadszedł czas, by oddać ją do domu opieki? – pyta mimochodem córka. Jednak wtedy, jak cierpko zauważa Mavis, sama pozbawi się dachu nad głową. Horror Jenny Cato Bass flirtuje z wątkami nadprzyrodzonymi, ale grozę odnajduje w dynamice społecznej, która dla wielu mieszkańców RPA jest normalna. Choć akcja toczy się kilkadziesiąt lat po upadku apartheidu, cień przeszłości jest ciągle obecny. I powraca niczym wyparta trauma w najbardziej nieoczekiwanych momentach.