Film o ludziach określanych jako "white trash" – biednych białych Amerykanach, często mieszkających w przyczepach samochodowych na przedmieściach wielkich miast. Charakteryzuje ich izolacjonizm, rasizm, miłość do broni palnej, seksizm, a ponad wszystko – umiłowanie wolności i nienawiść do rządu w dalekim Waszyngtonie, z którym pewnego dnia jak sądzą przyjdzie im walczyć z bronią w ręku. To Ameryka, która głosuje na Donalda Trumpa – niechętna obcym, zakochana w przemocy i ludycznych rozrywkach. Wypchnięta na margines społeczeństwa, nienawidząca podatków, ale także wszelkiej formy pomocy od państwa. Film, częściowo inscenizowany, jest w dużej części relacją z podróży do piekła – bieda, dziedziczona z pokolenia na pokolenie, prowadzi do przerażających patologii. Na naszych oczach odbywa się handel heroiną domowego wyrobu: ciężarna striptizerka wstrzykuje sobie narkotyk, a najlepszą zabawą alkoholików jest dręczenie własnych dzieci. Ostatnią nadzieją na inne życie dla jednego z bohaterów jest… pójście do więzienia, bo tylko tam można się odciąć od heroiny. To obraz duchowej i kulturowej pustki, sfilmowanej na tle przepięknych, bajkowych pejzaży Luizjany. Dla bohaterów jedyną ucieczką od narkotyków jest wstąpienie do aktywnych na południu USA organizacji paramilitarnych, szykujących się na mającą niebawem nadejść rewolucję ludową przeciwko skorumpowanym i oderwanym od rzeczywistości elitom. Plany samoobrony są zaawansowane – tu nikogo nie dziwi posiadanie bunkra na mokradłach, zaopatrzonego w prowiant na wypadek wprowadzenia stanu wojennego…