W dobie wysokobudżetowych produkcji z wpychanym na siłę otwartym światem i levelowaniem, Hellblade(przynajmniej dla mnie) lśni niczym diament. Nie tylko rezygnuje z powyższych elementów, ale nawet z rzeczy tak, zdawałoby się podstawowych, jak HUD. Gameplay służy fabule, tempo jest odpowiednie, oprawa audiowizualna powala.

Z kolei historia, chociaż wydawać się może niezbyt skomplikowana, wraz z rozwojem staje się tylko lepsza. Senua, dla mnie, jest jedną z najlepiej wykreowanych postaci, jakie widziałem w grach. A od momentu przejścia przez bramę Heli gra stanowi emocjonalny rollercoaster, strasząc, stresując, dając okazyjne chwile wytchnienia, wszystko w perfekcyjnych proporcjach.
Zaś zakończenie sprawiło, że przez dobrą chwilę siedziałem przed monitorem z rozdziawioną paszczęką i nie bardzo wiedziałem, co ze sobą zrobić. Chwyciło mnie za serducho i wytarmosiło, tak jak udało się niewielu tytułom w ogóle, nie tylko grom. Do tego stopnia, że na drugi dzień postanowiłem przejść Hellblade'a po raz drugi.

Dlatego mam nadzieję, że Ninja Theory odniesie sukces, zachęcając inne studio do podejmowania tzw. kreatywnego ryzyka, a także zdobędzie zachętę i środki do robienie następnych tak wyjątkowych tytułów.

A jak wasze wrażenia po grze?