Jestem świeżo po ukończeniu trylogii po raz... już nawet nie zliczę - nie ważne. Uwielbiam wszystkie trzy części. Cała seria - jak dla mnie - posiada miano arcydzieła gier wideo i chętnie również ME3 dałbym "dziesiątkę"... ale nie mogę. Nie mogę, gdyż pewne zabiegi twórców (z wałkowanym po tysiąckroć zakończeniem - nawet tym rozwiniętym - włącznie) zwyczajnie mi na to nie pozwalają.

Rzeczą, która mi najbardziej przeszkadza, która drażni i zastanawia mnie najbardziej jest kierunek, jaki w trójeczce obrało BioWare jeśli chodzi o postacie. To jest zwieńczenie epickiej sagi. Część decydująca o losach uniwersum, w którym - włącznie z ostatnią odsłoną - spędzamy jakieś 100 godzin... a tutaj dostajemy maksymalnie siedem grywalnych postaci (i to włącznie z DLC)! Siedem! To prawie dwa razy mniej niż w części drugiej, a na dodatek dwie (trzy z DLC) z tych postaci są czymś zupełnie nowym - James, Javik i EDI (jej przemianę w jednostkę materialną również uważam za jakiś "nowy" etap w jej funkcjonowaniu, jakbyśmy obcowali z zupełnie nową postacią). Co z resztą postaci z "dwójki" ja się pytam?

Rozumiem - od czasu samobójczej misji wszyscy poszli w swoją stronę, zaczęli nowe życie... ale to jeszcze chyba nie powód, aby w ostatniej części spotkać każdego z osobna (Miranda, Grunt, Samara, Jacob, Thane (tutaj akurat twórców rozumiem), Mordin (jego znaczenie w ME3 też przyjmuję), Jack, Legion (tutaj ostatecznie też) ) łącznie może z dwa, trzy razy! Czy ja po to harowałem w drugiej części robiąc te wszystkie ich misje lojalnościowe, tworząc z nimi silne więzi, aby uchronić ich od zagłady w bazie zbieraczy... tylko po to, żeby choćby w ostatniej misji, ostatecznej bitwie ze żniwiarzami zamienić z nimi tylko kilka słów przez hologram? Nie! Absolutnie nie! Nie podoba mi się to, co twórcy zrobili z postaciami z ME2.

Interakcja z postaciami była, jest i będzie podstawowym elementem tego uniwersum. Czy gracze, którym na relacjach z tymi wszystkimi postaciami zależy nie zasłużyli na to, żeby ujrzeć ich wszystkich, walczących ramię w ramię w ostatecznej bitwie? Nawet jeśli nie "ramię w ramię", to czy nie można było zrobić choć minutowego filmiku przedstawiającego Grunta powalającego na ziemię masę Grasantów i Kanibali, albo Jack i Jacoba niszczących wojska żniwiarzy biotyką?

Nie! Zamiast tego, na sam koniec dostajemy w nagrodę po JEDNYM slajdzie przedstawiającego każdego z nich. To i tak lepiej niż choćby świeżo po premierze, bo wtedy, gdy gra kończyła się iluzorycznym środkowym palcem pokazywanym nam przez wspaniały team EA&BioWare, nie mieliśmy absolutnie nic.

Czemu nie możemy mieć ich w swojej drużynie, gdy już załatwimy ich prywatne sprawy?

1. Czemu Miranda nie może powrócić na Normandię po tym, gdy po raz kolejny uratujemy jej siostrę - tym razem na zawsze - z rąk Pana Lawsona? Co ją powstrzymuje?

2. Czemu Jacob nie może tego zrobić po tym jak uratujemy jego żonę i całą tą nieszczęśliwą grupkę naukowców? Przecież oni raczej nie będą - w przeciwieństwie do Jacoba - walczyli na ziemi, więc czemu nie? Jeśli tak bardzo chciał ich chronić, to chyba najlepiej mógł to zrobić właśnie pod skrzydłami Sheparda, prawda?

3.Czemu Samara nie może być w naszej drużynie, jeśli nie pozwoliliśmy jej się zabić w tym klasztorze? Co ją powstrzymuje? Kodeks? W którym miejscu?

4. Grunt dostał tę własną kompanię, ale czy nie mógł na czas wojny na Ziemi oddać ich pod skrzydła Wreksa? Żeby oni poszli w bój wraz z innymi rodowitymi kroganami, a on jako "pomiot z probówki" powrócić ten jeden, ostatni raz do człowieka, który dał mu życie?

5. Jack z tą jej nową biotyczną rodzinką jeszcze jestem w stanie zrozumieć, ale resztę?

Czemu nie dostaliśmy choćby jednej prawej lub egoistycznej opcji dialogowej, żeby spróbować ich do tego przekonać, nawet jeśli ostatecznie bezskutecznie? (pewne opcje - na przykład z Jacobem - były, ale... to nie to). Tego mi właśnie zabrakło.

Do tego jeśli w poprzedniej części romansowaliśmy z taką Mirandą (na przykład ja), Jack czy Samarą, to trzeba być przygotowanym na nieco ograniczone pole do romansowania z nimi w części trzeciej. Twórcy chyba też w końcu to dostrzegli i stworzyli dodatek "Cytadela", ale to wciąż pewne ograniczenie. Denerwują mnie takie zagrywki - żeby w miarę godnie (acz niewystarczająco) pożegnać się ze swoimi kompanami musimy jeszcze więcej dopłacić... słabe (choć samo DLC wspaniałe)!

Jeszcze poruszając temat DLC (zakończenie było już tyle razy wałkowane, że nie widzę sensu w pisaniu o nim teraz, więc sobie odpuszczę)... Żeby nie było - nie mam nic do płatnych dodatków, ale zawartość za jaką trzeba płacić w ME3 to jest coś absolutnie nie do przyjęcia! Ciąg na zarobek - okeej!

Jeśli chcemy dowiedzieć się ważnych, kluczowych informacji na temat istnienia i celu żniwiarzy (DLC "Lewiatan") - musimy zapłacić! Jeśli chcemy pogadać z ostatnim proteaninem, który - na pozór - powinien mieć nam do przekazania wiele ciekawych informacji i historii (DLC "Z Prochów") - musimy zapłacić! Żeby pożegnać się z naszymi towarzyszami (DLC "Cytadela") - oczywiście musimy zapłacić! BioWare wydało cztery płatne DLC do kampanii fabularnej, a z całej tej czwórki tylko "Omega" jest jak dla mnie materiałem na płatny dodatek.

Grając w Mass Effecta 3 bez zakupionych pozostałych trzech dodatków gra wydawała mi się o wiele mniej pełniejsza, pustsza. Jakby ktoś wziął część jej duszy jako zakładnika domagając się okupu.

Gra jako całokształt - mimo to - wciąż jest dla mnie rewelacyjna i z przyjemnością przejdę ją jeszcze nie jeden raz. Choć - jak już napisałem - niektóre z kierunków, które obrali twórcy gry zwyczajnie... bolą.