Tp prawda. Ten film jest genialny, ale i przerażający, jest tak bardzo realistyczny i poruszający, na dodatek jescze świetna muzyka,która sprawia, że film ma jescze bardziej niesamowity klimat

Jak dla mnie ostatnie 30 minut filmu ma tak perfekcyjnie dobraną muzyke...

(UWAGA SPOILER) Jak myślisz, kto jest winny śmierci małej dziewczynki?

Po części ciotka, po części brat...

Wojna. I ciotka i brat starali się tylko przeżyć i robili wszystko co najlepsze dla ich rodzin.

W gruncie rzeczy anime rzadko są "bajkami" dla dzieci. Choć też, przyznaję, tak właśnie myślałam, jeszcze zupełnie niedawno. Teraz dopiero poznaję ten gatunek i widzę, jak bardzo się myliłam.

Grobowiec świetlików jest poruszający, tragiczny, smutny. Wstrząsający.
A przede wszystkim piękny i mądry, choć to ten rodzaj mądrości gorzki w smaku.

Takich filmów się nie zapomina i trochę się nimi żyje.

ps: pozdrawiam fana CSM (widzę twój post na fanpejdżu) :)

A mnie najbardziej boli fakt, że autor książki, o którą opiera się scenariusz, przedstawił w niej mocno wyidealizowaną wersję samego siebie z czasów wojny. Sam później przyznał ze łzami w oczach w wywiadach, że większość jedzenia jakie znalazł zjadał od razu, zostawiając bardzo niewiele dla małej siostrzyczki, i głównie dlatego zmarła. To jest smutniejsze niż cała historia

Właśnie chciałam przeczytać książkę, ale nigdzie nie mogę jej znaleźć. To faktycznie jest bardzo smutne, jeśli maszz jakies linki do wywiadów czy coś, to możesz dać?

"Szczerze mówiąc, poczułem pewną ulgę, że zmarła i spadł ze mnie mój ciężar. Nikt już nie budził mnie w nocy tak jak ona swoim płaczem i nie musiałem już włóczyć się po okolicy z dzieckiem na plecach. Jest mi bardzo przykro mówić tak o mojej siostrze, ale po prostu miałem takie odczucia. Dlatego nie wracam do swojej książki, bo jej po prostu nienawidzę. To taka hipokryzja. [...] Zawszę myślałem, że jak już znajdę coś do jedzenia to nie zjem i dam siostrze, ale jak już miałem coś w rękach, to po prostu zjadałem to, byłem przecież głodny. [...] Nic nie napisałem o tym w książce." - tłumaczenie własne za http://www.nausicaa.net/miyazaki/grave/interview.html

dzięki bardzo. to faktycznie okropne, ale dobrze że wreszcie miał odwagę przyznać jak było naprawdę. W końcu był dzieckiem a nie każdy jest sobie w stanie poradzić w takiej sytuacji. Teraz pewnie jest mu bardzo cięzko z tą myslą i wiedzą, ż jeste winny śmierci swojej siostry. Dobrze, że to napisałes, bo info na fw, że książke napisał, aby sobie trochę pomóc czy cos takiego, jest błędne, bo nie piszącprawdy nie mógł się "oczyścić'.

Niestety wojna niszczy ludzi i nie zachowują się oni tak jak powinni. Mi się ta sytuacja kojarzy z tym co opisywał Herling- Grudziński w "Innym świecie". Owszem jest wielkim powodem do dumy i chwały jeżeli komuś uda się "być człowiekiem" przez cały okres wojny i w każdej sytuacji jaka nas spotkała podczas jej trwania, ale trzeba mieć świadomość że to niezwykle trudne. Nie bronię tych, którym nie udało się ocalić swojego człowieczeństwa, ale wydaje mi się, że można w pewien sposób zrozumieć zachowanie autora, tym bardziej, że był jeszcze bardzo młody i niedojrzały psychicznie. Wielu by się bało przyznać do tego o czym Nosaka powiedział w wywiadzie, bardzo musiało to na nim ciążyć, ale widać że był bardzo szczery - powiedział coś równie prostego co przerażającego "Nikt już nie budził mnie w nocy tak jak ona swoim płaczem i nie musiałem już włóczyć się po okolicy z dzieckiem na plecach." Dzięki za wspomnienie o tych wywiadach, to wiele wyjaśnia. Ja przez cały film miałem wrażenie, że chłopak robi za mało, że coś nie gra mimo jednak jego sporego poświęcenia - może w ten sposób chciano delikatnie przemycić poczucie winy samego Nosaki.

„Nie wolno człowiekowi tworzyć nieludzkich warunków, bo człowiek jest ludzki tylko w ludzkich warunkach” (G. Herling- Grudziński, Głód)

Jak najbardziej zgadzam się z tobą. Nie jestem fanką anime ani filmów wojennych, ale tak jak mówisz ten film rozwalił mnie na kawałki.
Ponadczasowa historia, którą bardzo łatwo wyobrazić sobie,że dzieje się w Polsce w czasach wojny, czy na Bałkanach, czy w Afryce. Zyskuje tylko na prostocie przekazu i obrazu.

na początku byłam negatywnie nastawiona do tego filmu. wszyscy się zachwycali a ja czekałam. ale z biegiem filmu zrozumiałam tę ponadczasową historię i tak się wzruszyłam że ponad godzinę po zakończeniu filmu zastanawiałam się nad tą tragiczną opowieścią i płakałam. a trudno mnie doprowadzić do takiego stanu. chłopiec chciał chronić siostrę ale miał tylko 14 lat i rodzeństwo było pozostawione samemu sobie, nikt się nie interesował. przepiękny, wzruszający, tragiczny film.

Długo się zastanawiałam, czy ten film w ogóle obejrzeć. Sądziłam, że animowany dramat po prostu musi być nudy i nie dla mnie, aż jakiś czas temu tvp Kultura zafundowała mi niespodziankę właśnie w postaci "Grobowca". Film mnie absolutnie poraził. Chyba jeszcze nigdy, aż tak przed telewizorem nie płakałam.

za to ja miałem wręcz przeciwnie, byłem od początku pozytywnie nastawiony, a z biegiem czasu zrozumiałem że nic więcej nie otrzymam ponad średniaczą historyjkę o tym, że ludzie na samym dole umierają z głodu podczas np wojen.

Niektórzy i tak nie zrozumieją tego filmu, ale nie ma ich co winić...Trzeba przeżyć wojnę, by wiedzieć, co ona naprawdę oznacza, jednak ludzie wrażliwi są w stanie przynajmniej w swojej wyobraźni chociaż trochę poczuć ten tragizm.

Bezbłędna kreacja czteroletniej Setsuko jest chyba najmocniejszym elementem filmu. W tej małej dziewczynce zamknięta, a zarazem uwypuklona jest cała istota bycia dzieckiem. Niewinność, nierozumienie świata, szczery uśmiech, brak fałszu, ufność i całkowite uzależnienie od drugiego człowieka.
Film obejrzałem dziś późno w nocy na tvp kultura. Nadal na wspomnienie o nim nie mogę się pozbierać.

W skrócie: Grobowiec Świetlików wpierw Cie ogłusza, wymierza Ci kilka prostych w twarz, łamie nos, strzela soczystego kopniaka w brzuch, by poprawić go zaraz po tym jak się położysz. Na koniec spluwa na Ciebie i przysypuje grudką błota.

Ku**wsko ciężki.