Strażniczka

Maria Kwiatkowska należy, obok Krystyny Gryczełowskiej, Danuty Halladin, Ireny Kamieńskiej, Jadwigi Żukowskiej, do najwybitniejszych polskich dokumentalistek debiutujących na przełomie lat 50. i 60. W kręgu jej zainteresowań artystycznych znajdowała się historia miast, sztuka, a przede wszystkim sytuacja kobiet. To właśnie kobietomMaria Kwiatkowska należy, obok Krystyny Gryczełowskiej, Danuty Halladin, Ireny Kamieńskiej, Jadwigi Żukowskiej, do najwybitniejszych polskich dokumentalistek debiutujących na przełomie lat 50. i 60. W kręgu jej zainteresowań artystycznych znajdowała się historia miast, sztuka, a przede wszystkim sytuacja kobiet. To właśnie kobietom reprezentującym różne środowiska poświęciła najwięcej swych filmów. Do tej grupy należy również "Strażniczka". Choć nie jest to dokument wyróżniający się formalnie, to zasługuje na uwagę ze względu na główną bohaterkę i jej niezwykłą historię. Niewyszukana konwencja filmu złożonego z długiego monologu Kulczyckiej do kamery, ujęć wnętrza jej mieszkania i prezentowanych przez nią artefaktów oraz nielicznych archiwaliów nie przysłania tego, co w "Strażniczce" najistotniejsze - bohaterki, od której biją siła i szlachetność. Anna Kulczycka stała się spadkobierczynią unikatowej kolekcji kobierców i dywanów, które od 1906 roku zbierał jej teść, a potem mąż. Barwnie opowiada o zamiłowaniu swojego męża, które szybko zaczęła podzielać, o stylu ich życia, a przede wszystkim o losach zbiorów. Dzięki zapobiegliwości Anny i jej męża przetrwały II wojnę światową ukryte pod podwójną podłogą. Następnie udało im się przetransportować je do Warszawy i umieścić w niewielkim mieszkaniu w blokach. W drugiej połowie lat 70. sprzedali część kolekcji na Wawel. Większość zbiorów Anna przekazała po śmierci męża do specjalnie utworzonej galerii w Zakopanem, której została kustoszem. O dywanach opowiada ze znawstwem, odwołując się do historii i tradycji miejsc, z których pochodzą, przede wszystkim do kultury Orientu. więcej