Nie mam wątpliwości, że Pawlikowski tworząc „Zimną wojnę” inspirował się klasykami światowego melodramatu, ale jego film niespodziewanie budzi skojarzenia przede wszystkim z „La La Landem”. I to nie tylko ze względu na wątek dwójki artystów, którzy są zmuszeni wybierać pomiędzy sobą, a wielką karierą, ale również fakt, że „Zimna wojna” jest niemal musicalem, jeśli weźmiemy pod uwagę rolę, jaką odgrywa tu sama muzyka. więcej

Wyjątkowy odbiór, poza samą grą aktorską, jest dodatkowo spotęgowany przez charakterystyczną już dla twórcy stronę techniczną. więcej

Historia "Zimnej wojny" nie wnosi do narracji niczego innowacyjnego. Przeciętny współczesny kinoman jest już doskonale zaznajomiony z podobnymi schematami melodramatycznymi - jest zakazana miłość, jest kontekst historyczny i jest całe mnóstwo infantylnych konfliktów pomiędzy kochankami. Jednak powód, dla którego ów hipotetyczny kinoman nie opuszcza sali kinowej w ogarniającym go poczuciu znudzenia leży głównie w oprawie tego schematu.  więcej

Paweł Pawlikowski w "Zimnej wojnie" po raz drugi zabiera nas w melancholijną podróż do powojennej Polski, a więc czasu gdy nie tylko nadwiślański kraj, ale i cała Europa budziła się po latach bezsensownego zabijania i największego kryzysu wartości starego kontynentu. Łapiąc się sprawdzonych w "Idzie" środków, przypomina po raz kolejny Polakom, że i my mieliśmy kiedyś swój neorealizm i możemy być dumni ze źródeł polskiej kinematografii. więcej

Podstawowym składnikiem tego wybornego dania jest jednak uczucie zrodzone między selekcjonującym głosy do projektu muzycznego kompozytorem a pełną czaru wokalistką. Ich dramat nie jest z rodzaju tanich, a sposób jego ukazania nie zalicza się do pospolitych. więcej

Obiektywnie pod względem technicznym jest to kino z najwyższej półki, gdzie zwarta i przemyślana struktura czyni to dzieło spełnionym. Subiektywnie brakło mi emocjonującego romansu i jakiegoś punktu zaczepienia, który mógłbym śledzić bardziej aktywnie. więcej