Dzisiaj w centrum Warszawy realizowano zdjęcia do nowego obrazu Krzysztofa Krauze i Joanny Kos "Plac Zbawiciela". Film jest współczesną opowieścią o zwyczajnej rodzinie, w której dochodzi do tragedii. Jak mówi sam reżyser - "W filmie znajdzie się wszystko to, czego nie zobaczycie w telenoweli".
Bohaterami filmu jest para trzydziestolatków. Mają dwoje dzieci, perspektywy na stabilizację i szansę na pierwsze własne mieszkanie. Nim dostaną klucze, muszą jeszcze spędzić kilka tygodni spędzić w domu jego matki. Jednak gdy pojawiają się problemy finansowe sytuacja się zmienia. Narastają wzajemne pretensje. Matka bohatera, którą gra Ewa Wencel coraz bardziej ingeruje w życie młodych. Upokorzona i zdesperowana dziewczyna postanawia zabić siebie i swoje dzieci. W ostatnim akcie ojciec bierze na siebie odpowiedzialność za całe zajście, uwalniając matkę od wymiaru sprawiedliwości.
Pomysł na ten film narodził się dwa lata temu, gdy w gazetach pisano o młodej kobiecie, która usiłowała zabić własne dzieci, a następnie popełnić samobójstwo. "Przeczytałem tę historię w Super Expressie, zainspirowała mnie" - powiedział Krauze. Tym razem zdecydowano się na opowiedzenie historii, która już była, nie toczącej się. "Nie chcieliśmy brać na siebie takiej odpowiedzialności jak w 'Długu'. Nie wiemy teraz, czy wtedy chłopakom pomogliśmy, czy zaszkodziliśmy" - dodał reżyser.
Krzysztof Krauze już po "Długu" mówił, że chce kręcić filmy jaśniejsze, zostawiając widzowi nadzieję. "Plac Zbawiciela" jest jednak pogrążony w mroku. Jedynym promieniem światła jest jak to określają twórcy "przemiana bohaterów". "Ojciec rodziny bierze wszystko na siebie, staje się odpowiedzialny" - to jedyny przebłysk w tym mrocznym świecie.
Sam film ma wiele odniesień do "Długu", który, jak wyjawia reżyser, wcześniej miał nosić właśnie tytuł "Plac Zbawiciela". "Film zaczyna się tam, gdzie skończył się 'Dług' - na tym samym placu. Uciekamy tutaj od oceniania, tu nie wiadomo kto jest ofiarą" - opowiada Krauze.
Zdjęcia do "Placu Zbawiciela" potrwają do 8 września. Za kamerą stanął Wojciech Staroń, scenografię zaprojektowała Monika Sajko-Gradowska, kostiumy - Dorota Roqueplo. Producentem jest Juliusz Machulski. Film powstaje w studiu Zebra przy finansowym wsparciu APF. Koproducentami są TVP i Canal Plus. Obecnie nakręcono 35 z 50 planowanych godzin materiału. Film ma trwać 93 minuty.
Aktorzy mają na planie dużą swobodę. Jak mówi odtwórca głównej roli męskiej - Arkadiusz Janiczek - "wszystko opiera się na improwizacji, zaznacza jednak, że jest to improwizacja dobrze przemyślana i przygotowana". "Każdy z nas miał prawo pogłębiania swojej roli, reżyser miał nam tylko mówić, czego nie możemy" - mówi. Krzysztof Krauze dodaje, że aktorzy większość kwestii mówią własnymi słowami, są właściwie współscenarzystami i tak będą podpisywani. „Aktorzy mówią to co by chcieli powiedzieć, a nie to co muszą. Improwizują, ale znają sytuacje wyjściową, mają obraz całej sytuacji, wiedzą co się wydarzy" - wyjaśnia reżyser.
Reżyserią wspólnie zajmują się Krzysztof Krauze i jego żona Joanna Kos. Po raz pierwszy wspólnie reżyserowali "Mojego Nikifora", gdzie Kos była drugim reżyserem. Tym razem oboje mają status reżysera. Krauze zaznacza, że tak naprawdę "75% tego filmu to jest Joanna. Bez niej ten film byłby zupełnie inny". Nad tym duetem rozpływa się producent - Juliusz Machulski: "Są marzeniem każdego producenta. Dobrze wiedzą czego chcą. Potrafią przygotować materiał. Szybko kręcą swoje filmy i zawsze wychodzi z nich coś ważnego".
Kluczowe w filmie są kobiety, to właściwie seria ich portretów. Jak mówi Kos: "W polskim kinie dawno nie było tylu kobiecych portretów". Żeby dobrze je uchwycić, operator Wojciech Staroń zastosował stylistykę dokumentu. "Film jest dość gęsto kadrowany, jest bardzo kameralny" - mówi.
Na koniec Krzysztof Krauze podkreśla zasługi dzieci grających w filmie. Jest ich dwójka, bracia Natan i Dawid Gudejko. "Tych chłopców cechuje niesamowita zdolność do improwizacji, o której dorośli nie mają pojęcia" - ocenia reżyser i zaraz dodaje "To nie prawda, że najtrudniej pracuje się z dziećmi. Trzeba umieć z nimi pracować. Wielu rodziców odmawiało pomocy, według nich scenariusz był zbyt ciężki, zbyt ponury. Rodzicie Natana i Dawida zaakceptowali scenariusz, sami pomagali". Na planie cały czas są psycholog i opiekun do dzieci. Krauze jednoznacznie mówi "Dzieci są najsilniejszą stroną tego filmu".
Premierę filmu wstępnie zaplanowano na koniec pierwszego kwartału 2006 roku.
Bohaterami filmu jest para trzydziestolatków. Mają dwoje dzieci, perspektywy na stabilizację i szansę na pierwsze własne mieszkanie. Nim dostaną klucze, muszą jeszcze spędzić kilka tygodni spędzić w domu jego matki. Jednak gdy pojawiają się problemy finansowe sytuacja się zmienia. Narastają wzajemne pretensje. Matka bohatera, którą gra Ewa Wencel coraz bardziej ingeruje w życie młodych. Upokorzona i zdesperowana dziewczyna postanawia zabić siebie i swoje dzieci. W ostatnim akcie ojciec bierze na siebie odpowiedzialność za całe zajście, uwalniając matkę od wymiaru sprawiedliwości.
Pomysł na ten film narodził się dwa lata temu, gdy w gazetach pisano o młodej kobiecie, która usiłowała zabić własne dzieci, a następnie popełnić samobójstwo. "Przeczytałem tę historię w Super Expressie, zainspirowała mnie" - powiedział Krauze. Tym razem zdecydowano się na opowiedzenie historii, która już była, nie toczącej się. "Nie chcieliśmy brać na siebie takiej odpowiedzialności jak w 'Długu'. Nie wiemy teraz, czy wtedy chłopakom pomogliśmy, czy zaszkodziliśmy" - dodał reżyser.
Krzysztof Krauze już po "Długu" mówił, że chce kręcić filmy jaśniejsze, zostawiając widzowi nadzieję. "Plac Zbawiciela" jest jednak pogrążony w mroku. Jedynym promieniem światła jest jak to określają twórcy "przemiana bohaterów". "Ojciec rodziny bierze wszystko na siebie, staje się odpowiedzialny" - to jedyny przebłysk w tym mrocznym świecie.
Sam film ma wiele odniesień do "Długu", który, jak wyjawia reżyser, wcześniej miał nosić właśnie tytuł "Plac Zbawiciela". "Film zaczyna się tam, gdzie skończył się 'Dług' - na tym samym placu. Uciekamy tutaj od oceniania, tu nie wiadomo kto jest ofiarą" - opowiada Krauze.
Zdjęcia do "Placu Zbawiciela" potrwają do 8 września. Za kamerą stanął Wojciech Staroń, scenografię zaprojektowała Monika Sajko-Gradowska, kostiumy - Dorota Roqueplo. Producentem jest Juliusz Machulski. Film powstaje w studiu Zebra przy finansowym wsparciu APF. Koproducentami są TVP i Canal Plus. Obecnie nakręcono 35 z 50 planowanych godzin materiału. Film ma trwać 93 minuty.
Aktorzy mają na planie dużą swobodę. Jak mówi odtwórca głównej roli męskiej - Arkadiusz Janiczek - "wszystko opiera się na improwizacji, zaznacza jednak, że jest to improwizacja dobrze przemyślana i przygotowana". "Każdy z nas miał prawo pogłębiania swojej roli, reżyser miał nam tylko mówić, czego nie możemy" - mówi. Krzysztof Krauze dodaje, że aktorzy większość kwestii mówią własnymi słowami, są właściwie współscenarzystami i tak będą podpisywani. „Aktorzy mówią to co by chcieli powiedzieć, a nie to co muszą. Improwizują, ale znają sytuacje wyjściową, mają obraz całej sytuacji, wiedzą co się wydarzy" - wyjaśnia reżyser.
Reżyserią wspólnie zajmują się Krzysztof Krauze i jego żona Joanna Kos. Po raz pierwszy wspólnie reżyserowali "Mojego Nikifora", gdzie Kos była drugim reżyserem. Tym razem oboje mają status reżysera. Krauze zaznacza, że tak naprawdę "75% tego filmu to jest Joanna. Bez niej ten film byłby zupełnie inny". Nad tym duetem rozpływa się producent - Juliusz Machulski: "Są marzeniem każdego producenta. Dobrze wiedzą czego chcą. Potrafią przygotować materiał. Szybko kręcą swoje filmy i zawsze wychodzi z nich coś ważnego".
Kluczowe w filmie są kobiety, to właściwie seria ich portretów. Jak mówi Kos: "W polskim kinie dawno nie było tylu kobiecych portretów". Żeby dobrze je uchwycić, operator Wojciech Staroń zastosował stylistykę dokumentu. "Film jest dość gęsto kadrowany, jest bardzo kameralny" - mówi.
Na koniec Krzysztof Krauze podkreśla zasługi dzieci grających w filmie. Jest ich dwójka, bracia Natan i Dawid Gudejko. "Tych chłopców cechuje niesamowita zdolność do improwizacji, o której dorośli nie mają pojęcia" - ocenia reżyser i zaraz dodaje "To nie prawda, że najtrudniej pracuje się z dziećmi. Trzeba umieć z nimi pracować. Wielu rodziców odmawiało pomocy, według nich scenariusz był zbyt ciężki, zbyt ponury. Rodzicie Natana i Dawida zaakceptowali scenariusz, sami pomagali". Na planie cały czas są psycholog i opiekun do dzieci. Krauze jednoznacznie mówi "Dzieci są najsilniejszą stroną tego filmu".
Premierę filmu wstępnie zaplanowano na koniec pierwszego kwartału 2006 roku.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
