Marek Barbasiewicz

Najlepsze jego role to postacie powściągliwe i opanowane, kostiumowe, często kierujące się namiętnościami, oscylujące pomiędzy przeciwieństwami. Przez całe lata osiemdziesiąte towarzyszyła mu sława jednego z najmilej widzianych amantów charakterystycznych polskiego kina. Mówiono jednak, że to co proponował na ekranie jest przeestetyzowane, przesadnie dopracowane, bliskie manieryzmowi, trywialne. Aktorka Kalina Jędrusik nazwała go "aktorem wytwornym". Sam aktor przyznaje, że irytowały go role lirycznych, zagubionych, w wykwintnych garniturach.

Urodzony 5 lutego 1945 roku w Przeworsku, po ukończeniu Wydziału Aktorskiego na PWSTiF w Łodzi, w 1968 roku zadebiutował na scenie. Aktor Teatru Nowego w Łodzi (1968-79) oraz warszawskiego Teatru Ateneum (1979-81), Polskiego (1981-97) i wreszcie Teatru Narodowego w Warszawie.

Po debiucie w czarno-białym telefilmie Jerzego Hoffmana "Ojciec" (1967) jako kolega Zenobiusza, pojawił się bodaj w dwunastym odcinku serialu "Stawka większa niż życie" (1968) w roli majora, adiutanta Canarisa, siedemnastym odcinku serialu "Czterej pancerni i pies" (1970) jako żołnierz niemiecki przy drzwiach domu generała, serialu "Lalka" (1977) w roli skrzypka Molinari i serialu "Rodzina Połanieckich" (1978). W 2000 roku przyjął rolę docenta Dariusza Depczyka, specjalisty ds. lecznictwa szpitalnego Mazowieckiej Kasy Chorych w serialu "Na dobre i na złe".

Na dużym ekranie zwrócił uwagę rolą słynnego realizatora widowisk "body art" - Allana Kowalskiego w czarno-białym filmie fantastycznym "Czułe miejsca" (1980) Piotra Andrejewa, nie docenionej wówczas wizji najbliższej przyszłości. Z ironią zagrana rola psychiatry Rudolfa Junga, który poślubia... wampirzycę w makabrycznym filmie "Lubię nietoperze" (1985) Grzegorza Warchoła, znana była tylko nielicznym widzom, bo horror ten wyłożył się na kinowych ekranach. W przygodowo-kostiumowej produkcji polsko-francuskiej "Niezwykła podróż Baltazara Kobera" (Les Tribulations De Balthasar Kober) (1988) Wojciecha Jerzego Hasa pojawił się jako archanioł Gabriel, dekoracyjny, żywa figura z obrazu. Pozostają wyraziste aktorskie portrety - choćby Jurka Zbierskiego w polsko-niemieckim obrazie Filipa Bajona "Magnat" (1986; wersja telewizyjna nosi tytuł "Biała wizytówka"), młodego wychowawcy z więzienia dla nieletnich w serialu "Ballada o Januszku" (1986), "Donalda", człowieka Stawskiego, cynicznego i bezwzględnego przedstawiciela przestępczego podziemia w sensacyjnym filmie Jacka Bromskiego "Zabij mnie glino" (1987), hipnotyzera Ordęgi w "Schodami w górę, schodami w dół" (1988) Andrzeja Domalika, Malinowskiego, ojca rodzeństwa w komedii dla dzieci "Mów mi Rockefeller" (1990) i "Goodbye Rockefeller" (1993) Waldemara Szarka, sekretarza Sawczuka w filmie "Psy 2 - Ostatnia krew" (1994) Władysława Pasikowskiego czy profesora z BBN w thrillerze Jana Kidawy-Błońskiego "Wirus" (1996).