Recenzja filmu

50 pierwszych randek (2004)

Są filmy, które trudno jest zrecenzować, czy choćby opisać, bo po prostu nic po nich nie zostaje w pamięci. Do nich należy "50 pierwszych randek". Nawiązana została ciekawa korelacja pomiędzy wyżej wymienioną cechą a treścią scenariusza. Jest to historia weterynarza (Adam Sandler) zakochanego w dziewczęciu (Drew Barrymore), które w wyniku wypadku samochodowego utraciło zdolność zapamiętywania zdarzeń z mijającego dnia (co jakże pięknie symbolizuje ananas wypadający z auta podczas zderzenia z drzewem). Całą historię zbudowano na bzdurze. Zmyślona choroba głównej bohaterki ma polegać na zaburzeniach pamięci krótkotrwałej (short-term memory), choć już zdrowy rozsądek i sama nazwa podpowiada, że jest to rodzaj pamięci, który ze swej natury trwa krótko, zatem powinno chodzić raczej o pamięć długotrwałą (LTM). Nawet jeśli film jest skierowany do osób wykazujących się dużą tolerancją dla komedii, pojmowanej jako gatunek lekki, to twórcy mimo tego powinni byli sklecić całość tak, żeby przynajmniej się to jakość logicznie układało. "50 pierwszych randek" jest filmem przeznaczonym dla każdego, czyli w praktyce dla nikogo. Gatunkowo jest to komedia romantyczna. Ilustracją pierwszego członu tej nazwy jest wymiotujący mors (hahaha...), a drugiego para głównych bohaterów całujących się na tle przeskakujących delfinków (piękne i wcale, a wcale nie tandetne) albo w deszczu (bardzo oryginalne). Treść jest przewidywalna i już od pierwszych minut filmu wiadomo, że widza czeka straszliwy, ciężki, mdły i nieuchronny happy end.