Recenzja wyd. DVD filmu

Wrogowie publiczni (2009)

Biografia słynnego amerykańskiego rabusia i wroga publicznego numer jeden, Johna Dillingera, wydaje się idealnym materiałem na scenariusz trzymającego w napięciu filmu akcji. Takowy potencjał dostrzegł nie kto inny, jak doświadczony Michael Mann, znany ze stworzenia fenomenalnej "Gorączki" czy cenionego "Informatora". Gdy pojawiły się pierwsze szczegóły na temat produkcji filmu i dotarł do mnie news, że w roli głównej wystąpi sam znakomity Johnny Depp, wyobraziłem sobie kinowe arcydzieło. Czy moje marzenia się ziściły i Michael Mann stworzył dzieło ponadczasowe? Odpowiedź kryje się w poniższych akapitach. Jak już na początku wspomniałem, "Wrogowie publiczni" to film opowiadający historię Johna Dillingera. Ten urodzony w 1903 roku w Brightwood w stanie Indiana człowiek nie przypuszczał pewnie, że stanie się jednym z najbardziej znanych, amerykańskich bandytów. John słynął głównie z brawurowych napadów rabunkowych, najczęściej na banki. Historia opowiedziana w filmie zaczyna się od momentu, gdy John pomaga w wydobyciu z pierdla swych kompanów i wraz z przyjaciółmi rozpoczyna bezczelne okradanie chicagowskich banków. Władze nie mogą poradzić sobie z rabusiami, jednak pojawia się skrupulatny i charyzmatyczny człowiek, który ma zamiar zakończyć działalność Johna Dillingera i spółki. To Melvin Purvis (w tej roli Christian Bale) – agent FBI, który zasłynął  z zabicia innego groźnego bandyty, Pretty Boya Floyda. Jakby na złość, Dillinger akurat w momencie dokonywania coraz to zuchwalszych napadów i stawania się najbardziej poszukiwanym złoczyńcą w Stanach Zjednoczonych zakochuje się w pięknej Billie Frechette. Tylko czy, będąc istnym wrogiem publicznym, można znaleźć czas i miejsce na miłość? Wydawać by się mogło, że "Wrogowie publiczni" są filmem skazanym na sukces, jednak od razu zaznaczę, że produkcja ta przejawia syndrom niewykorzystanego potencjału. Mimo bardzo ciekawego wątku fabularnego sam scenariusz filmu jest zrealizowany nieco nieudolnie. Produkcja Michaela Manna zupełnie nie trzyma w napięciu, co w przypadku tego rodzaju obrazu jest niewątpliwie dużą wadą. Podczas seansu, mimo świetnej scenografii i efektownego odzwierciedlenia lat 30. XX wieku, nie odczułem klimatu tej gangsterskiej epoki, który można dostrzec chociażby w genialnych "Nietykalnych". W dodatku "Wrogowie publiczni" są nad wyraz przewidywalni, a momentami – nawet trochę nudni. Teoretycznie bardzo mocnym punktem filmu powinna być widowiskowa, wciskająca w fotel akcja. Tymczasem Michael Mann, który przecież odpowiedzialny jest za jakże efektowną "Gorączkę", zaserwował widzom produkcję chaotyczną. Sceny strzelanin są po prostu nużące i nieciekawe. Nie zachwyca również praca kamery, która to właśnie w głównej mierze powoduje wspomniany przed momentem chaos. W gąszczu tej przeciętności trudno także dostrzec coś dobrego w grze aktorskiej. Miałem wielkie nadzieje odnośnie Johnny'ego Deppa, który przecież jest jednym z najznakomitszych aktorów na świecie. Tymczasem widać było, że Depp tak jakby zastanawiał się, jak pokazać widzom Johna Dillingera i momentami wychodziło mu to całkiem nieźle, jednak odniosłem wrażenie, iż Johnny nie pokazał w tej roli swego aktorskiego kunsztu i mistrzowskiej gestykulacji. Czuję się po prostu zawiedziony, ponieważ wyobrażałem sobie Dillingera jako bardziej charyzmatyczną postać, zaś w jego napadach na banki brakowało mi pasji i emocjonalnego zaangażowania. Niedobrze ma się sprawa z wieloma innymi aktorami (głównie drugoplanowymi i epizodycznymi). W moim mniemaniu niektórym po prostu nie chciało się grać i byli na planie chyba tylko po to, by odrobić jak najszybciej swą robotę i wziąć honorarium. Na całe szczęście w tej aktorskiej przeciętności można dostrzec jasne punkty w postaci Christiana Bale'a oraz Marion Cotillard. Według mnie Bale świetnie zagrał postać Melvina Purvisa, jednak miał trochę za mało okazji, aby w pełni pokazać swój kunszt i talent. Również chylę czoła przed panną Cotillard, która nie dość, że wypadła bardzo dobrze w roli Billie Frechette, to w dodatku ociekała seksapilem, co niewątpliwie jest komplementem dla jej urody. Bez wątpienia największą zaletą całego filmu jest wyśmienita oprawa dźwiękowa. Charakterystyczna muzyka, która w moim mniemaniu była jedynym przejawem prawdziwego klimatu lat 30., po prostu urzeka i zachwyca. Zdecydowanie Elliot Goldenthal wykonał swoje zadanie na przysłowiową szóstkę z plusem, szkoda tylko, że do jego poziomu nie zbliżył się reżyser Michael Mann, scenarzyści oraz większość aktorów. "Wrogowie publiczni" to tylko niezły film z niewykorzystanym potencjałem. Produkcja ta mogła być arcydziełem, gdyby tylko Johnny Depp wspiął się na wyżyny swych umiejętności (czego niestety nie zrobił) i ponaglił swych kolegów i koleżanki po fachu do włożenia większej energii w odegranie swoich ról. Może gdyby Michael Mann zadbał o atrakcyjniejszą, mniej chaotyczną akcję i lepszy, trzymający w napięciu scenariusz... Jednak prawda jest smutna i "Wrogowie publiczni" to film, któremu daleko do arcydzieła, a i produkcja ta nie wpisze się w kanon legendarnych, ociekających typowym klimatem lat 30. obrazów. Właściwie odniosłem wrażenie, że film dopiero pod koniec zaczął robić się interesujący, jednak nadal był przewidywalny i odarty z emocji. Nawet końcówka nie robi wrażenia. Na szczęście podczas seansu raczeni jesteśmy genialną muzyką, więc nie jest tak źle, chociaż miało być przecież perfekcyjnie.