Kontynuacja jednego z głośniejszych horrorów ostatnich kilku lat. [Rec] 2 rozpoczyna się dokładnie w momencie, w
którym zakończyła się poprzednia część. Do pewnej kamienicy, w której doszło do zarażenia nieznanym wirusem,
dojeżdża specjalna grupa antyterrorystów. Mają za zadanie wejść na teren budynku i opanować sytuację. Wiedzą
jedynie, że w środku grasuje kilkanaście zarażonych osób, zachowujących się nad wyraz agresywnie. Ale tak naprawdę
nie zdają sobie sprawy z tego co na nich czeka. Wraz z uzbrojonymi mężczyznami do budynku wchodzi również
specjalista z ministerstwa zdrowia, który jak się niedługo okaże, nie jest tym za kogo się podaje. Co więcej to on jest
głównym dowodzącym rozpoczętej akcji i ma jedno, konkretne zadanie do wykonania. Dopóki go nie zrealizuje, nikt nie
będzie mógł opuścić kamienicy. Ponieważ jednak wątek czterech komandosów i pewnego tajemniczego człowieka z
misją, jest za krótki by wypełnić cały, i tak niedługi film, twórcy wkrótce dodają drugi, równoległy wątek, kilku osób, które
trochę przypadkowo znalazły się również w budynku. Cofa się on jakby w czasie i tłumaczy jak doszło do pewnych
sytuacji. To ciekawe urozmaicenie, dzięki któremu film ten nie jest tak jednostajny.

Jak to w sequelach bywa, kontynuacja jest filmem bardziej rozbudowanym. W jedynce mieliśmy tylko jedną kamerę,
tutaj jest ich kilka, do tego przełączających się między sobą, między różnymi widokami, tak by zawsze znajdować się w
centrum akcji. Również zarażonych jest więcej, do tego przemieszczają się w grupach, choć mam wrażenie, że ich ataki
są rzadsze niż w poprzednim filmie. Całe szczęście twórcy nie przesadzają z tymi dodatkami i nie starają się na siłę
przebić swojego poprzedniego filmu. Bo co ciekawe [Rec] 2 nie jest typową kontynuacją. To tak naprawdę wydłużone i
brakujące zakończenie horroru z 2007 roku. Bo równie dobrze można by oba nagrania z pewnej hiszpańskiej kamienicy
obejrzeć jedno po drugim, opuszczając tylko napisy między nimi, i będzie się miało wrażenie, że ogląda się jeden, dość
długi horror, a nie dwa oddzielne filmy o podobnej treści. W porównaniu do poprzedniego obrazu kontynuacja jest tylko
jakby bardziej filmowa. Tu ładnie się wszystko wiąże, jeden wątek łączy się w odpowiednim momencie z drugim,
tworząc bardzo zgraną całość. Mam wrażenie, że pierwszy [Rec] był bardziej przypadkowy i spontaniczny i takich zagrań
w nim nie było.

[Rec] jest chyba obecnie najciekawszą i najbardziej pomysłową serią, mówiącą o ludziach wpadających w morderczą
wściekłość. Ciekawe wytłumaczenie pochodzenia tajemniczego wirusa gniewu, które zostało zasugerowane w
poprzedniej części tego horroru, dało możliwość zrealizowania równie interesującej kontynuacji, w której to wyjaśnienie
jest jeszcze bardziej rozbudowywane i rozwijane. Dzięki niemu twórcy mieli możliwość nakręcenia horroru, który
łączyłby w sobie kilka podgatunków kina grozy, które zwykle występują oddzielnie. Taki mix jest bardzo ciekawym
zjawiskiem. Co więcej, twórcy im bardziej rozwijają swoją historię, tym jeszcze mocniej ją udziwniają. Serwują nam
coraz to bardziej paranormalne wytłumaczenia pewnych sytuacji, które zahaczają nawet o wielowymiarowość. Być
może niektórym takie rozwinięcie tej opowieści nie przypadnie do gustu, będzie się gryźć z prostym wyjściowym
konceptem. Dla mnie jest bardzo ciekawym urozmaiceniem, które wyróżnia ten obraz na tle innych. Dzięki niemu
horror ten nie jest tylko kolejną opowieścią o nowoczesnych żywych trupach, tylko czymś znacznie ciekawszym. Bo nie
pozbawionym zaskoczeń, nietypowych rozwiązań, przyciągających uwagę pomysłów.

Produkcja Jaume Balagueró i Paco Plazy to film bardzo profesjonalnie i zgrabnie nakręcony. Kamera trzęsie się wtedy
gdy trzeba, pokazuje tylko to co jest najistotniejsze i choć chwilami przed nami rozgrywa się spore zamieszanie, obraz
rozmywa się w abstrakcyjne kształty i brudne kolory, to jednak nie ma problemu ze zorientowaniem się w akcji. Stale
znajdujemy się w jej centrum, bliżej chyba już być nawet nie możemy. Co prawda drugi [Rec] nie jest już tak straszny jak
poprzedni, ale trzeba przyznać, że nadal potrafi trzymać w napięciu. Co ważne im bliżej końcówki, tym coraz mocniej. Bo
im bohaterowie zapuszczają się coraz dalej w głąb kamienicy, tym napięcie wyraźniej wzrasta i atmosfera robi się
bardziej napięta. Całość prowadzi do naprawdę udanego zakończenia. Niepotrzebna jest w nim tylko ostatnia scena.
Bo o ile wydarzenia na strychu, w pokoju, którego nie ma, ładnie związują całą akcję, dając twórcom jeszcze możliwość
na realizację kolejnej odsłony cyklu, tak ostatni rzut oka na to co się wydarzyło w jednym z pomieszczeń, jest zupełnie
niepotrzebny i niestety kompletnie nie pasuje do ogólnej koncepcji, forsowanej już od pierwszego filmu, a w tym obrazie
jeszcze bardziej pogłębionej.

6/10