Podstawowe pytanie: pesymistyczny czy naturalistyczny? Myślę, że pesymizm jest jedynie konsekwencją, efektem ubocznym jaki powstaje w wyniku oglądania świata pogrążonego w szarości, brudzie, moralnym i kulturowym rynsztoku. Film oczywiście nie umywa się do opowiadania Hłaski, jednak nie przekreślam tego filmu kategorycznie. Fakt: pierwsze wrażenie to rozczarowanie, ale po kilku dniach, kiedy ostygły emocje dochodzę do wniosku, że lepszy taki film niż kolejna piękna, familijna komedia w stylu „Skarbu” Buczkowskiego. Mimo, że Ford spłaszczył opowiadanie Hłaski, to naturalizm jakim naładowany jest film „Ósmy dzień tygodnia” budzi odrazę do ówczesnego świata. Zezwierzęcenie ludzi, plugawy język, zatłoczone kawiarnie, brak prywatności, szukanie ratunku w alkoholu, w dodatku chroniczny deszcz, który wcale nie zmywa brudu tamtego świata. Ten brud zakorzeniony był w samych ludziach. Rzeczywistość pozbawiła ich złudzeń: miłość to czynność, a nie stan emocjonalny.

Najbardziej urzekła mnie scena w domu towarowym. Piotr i Agnieszka błąkają się po Warszawie. Niczym rozbitkowie, szukają portu do którego mogliby zawinąć. Nieszczęsną wędrówkę zakończył reżyser gorzką sceną w domu towarowym. Warto zwrócić uwagę na plastykę tej sceny. Przemoknięci do suchej nitki, znajdują ratunek w alkoholu. Kilka głębokich łyków i świat zaczyna nabierać kolorów. Młodzi wkraczają w przestrzeń błyszczących światełek, którą Ford skomponował lasem żyrandoli. Kolorowa taśma filmowa, spacer wśród bogactw domu towarowego, strumyk piłek, szyld: Tydzień młodych małżeństw. Piotr i Agnieszka w końcu znajdują swój wymarzony dom – na środku magazynowej wystawy. Zachłyśnięci tym nagłym przypływem szczęścia, spotęgowanym alkoholem, oddają się chwilom radości. Karuzela się kręci, wiruje bajkowy świat. Jednak ogarniający ich sen jednak kończy tę bajkę, a ranek wita ich tą samą szarością, co każdego dnia. Gaśnie radość, blakną kolory. Ta scena naprawdę jest godna uwagi.