Nie będę ukrywał - "Ścieżki" nie próbują wymyślać koła na nowo ani bawić się w eksperymenty. To film klasyczny w stylu oraz prowadzeniu narracji - i dobrze! Wędrówka bohaterki, jej dylematy i zwątpienia, a także retrospekcje mocno mnie wciągnęły, a krajobraz odległej Australii przywoływał dziecięce fantazje o dalekich podróżach (szczególnie aktualne w czasie pandemii). Moim zdaniem reżyserowi oraz odtwórczyni głównej roli udało zachować się złoty środek - bohaterka nie jest ani nieskazitelnym posągiem, ani maszyną bez żadnych słabości - po prostu dziewczyną, która odkrywa w sobie determinację i siłę do dalszej drogi. Muzyka wtapia się w tło i pomaga budować klimat, postacie drugoplanowe też są w porządku. Jeśli lubisz kino drogi i filmy o "zwykłych niezwykłych" ludziach, warto zobaczyć "Ścieżki".