Pierwsze co rzuca się podczas oglądania filmu to doskonałe kreacje aktorskie, szczególnie odgrywającego rolę niewidomego Michio Eiji Funakoshi. Jego 'ślepa bestia' jest niesamowita, np. w scenach pogoni za Aki (modelką) między eksponatami w swej pracowni. Zresztą to właśnie pracownia stanowi o jednym z największych plusów filmu. Szczególnie pierwsze momenty, które po kolei odsłaniają następne eksponaty niecodziennej pracowni. Kolejnym plusem filmu jest fakt, iż fabuła zmienia się pod koniec filmu prezentując nam nieco inny problem choć będący logiczną kontynuacją poprzedniego.

Na początku mamy opętanego erotyczną obsesją Michio'ego potem nie będzie już sam, co sprawi, że i sama erotyka zajmie w filmie ważniejszą pozycję. W filmie jest jej bardzo dużo, choć na brak powodzenia skazane są poszukiwania golizny. Za tą warstwę odpowiadają rzeźby, zachowanie bohaterów, fakt, że Michio musi dotykać aby 'widzieć'. Swoje robi też wyśmienite oświetlenie. Przy pierwszych ujęciach rzeźb jest przyciemnione, nie odsłaniające wszystkiego, potem jest już jaśniejsze, jednak pod koniec gdy ogólna ślepota będzie zataczać szersze kręgi znów stanie się ciemne, nie odsłaniające tła.

Trochę szkoda, że gdy już wszystkie karty pracowni ślepego artysty są już odsłonięte nie pojawia się w niej nic co mogłoby nas na powrót zaskoczyć. Trzeba jednak przyznać, że to co tam widać robi spore wrażenie, nieco odrealnione. Cały nastrój jest (oprócz erotycznego) nieco odrealniony. Mamy tylko trzy osoby dramatu, każda, a szczególnie niewidomy rzeźbiarz, są przedstawione kompleksowo, z całym psychologicznym zapleczem, tak, że ich zachowanie nie wydaję się bezsensowne.