"Spetters" można potraktować jako holenderską odpowiedź na obrazy pokroju "Amerykańskiego graffiti" czy "Gorączki sobotniej nocy". Tyle, że od tamtych tytułów, dzieło Verhoevena odróżnia znacznie mocniejszy, odrzucający pojęcie "tabu", przekaz. Przyszły twórca "Robocopa" folguje więc sobie w scenach łóżkowych, jak to zresztą zawsze miał w zwyczaju, a strona formalna jest chropowata, by nie rzec - obskurna. Ogląda się dobrze, choć jednocześnie drażniły mnie niektóre uproszczenia i naiwności fabularne,: wiele poczynań bohaterów przygotowana została jakby "pod tezę", co niestety daje się odczuć. Wyraźnie widać, że jest to kino zapatrzone w Hollywood, ale to akurat nie przeszkadza - w odróżnieniu od np. polskich filmów (nie tylko ówczesnych), które kręcone są w taki sposób, że tylko Polak zrozumie o co w nich chodzi (a i tak nie zawsze), "Spetters" stara się być uniwersalną przypowieścią. Wychodzi mu nieźle. Na dokładkę: hity tamtych czasów na ścieżce dźwiękowej.