Scena, w której Evaristo próbował spalić Isauro żywcem była rozbrajająca. Kochał go całe życie i nie potrafił tego przed sobą przyznać co jest mocno depresyjne. Końcówka/śmierć Isauro mnie nieco zdziwiła pod względem elementów magicznych, ale cały film był owiany pewnego rodzaju czarem. Moim zdaniem finalna scena przy jaskini była zbędna. Czasami lepiej zakończyć film czysto melancholijnym nastrojem, ale może to być jedynie moja opinia. Abstrahując, film przepięknie nagrany. Żałuję, że nie tłumaczono większej ilości dialogów w Zikril, ale rozumiem też, że miało to zaznaczyć wyjątkowy rodzaj intymności pomiędzy dwiema głównymi postaciami. Dziwi mnie, że ostatecznie Isauro nigdy nie nauczył się hiszpańskiego i wybrał życie w samotności. Mam pewien niedosyt tych scen z ich młodości i tego, co działo się potem w ich oddzielnych życiach płynących praktycznie obok siebie. Plakat do filmu jest wycinkiem z ich młodości, a w całym filmie poznaliśmy jej może z 10 minut. Koniec końców żona Evaristo była niekoniecznie ważną postacią w tym wszystkim i też znalazła się na plakacie. Historia fascynująca, ale chciałabym zobaczyć więcej analizy psychologicznej postaci. Mimo kilku osobistych uwag uważam ten obraz za interesujący i nietypowy, przyznaję, że wywołał we mnie łzy.