Mam wrażenie, że sensy ukryte w przedstawionej historii nie będą czytelne dla tych widzów, którzy wcześniej "Śniadania mistrzów" nie czytali. Tekst Vonneguta urzeka przede wszystkim jako zbiór króciutkich, często niezwykle błyskotliwych anegdot, obserwacji, z tej mozaiki powstaje dopiero ironiczna i pesymistyczna diagnoza kondycji człowieka we współczesnym zachodnim społeczeństwie. Ta konstrukcja narracji okazała się zbyt trudna do przełożenia na język filmu, bez odniesienia do lektury nie miałbym szans, żeby się w tym chaosie połapać. Reżyser poprowadził aktorów ku przerysowaniu i karykaturze granych przez nich postaci (coś rodem z Mrożka). Moim zdaniem przesadzili z ekspresją i gestem (zwłaszcza Nolte w niektórych scenach), niepotrzebnie, bo trochę stonowani uczyniliby świat groteski i absurdu bardziej wiarygodnym.

wypracowanie gimbusa pt. 'ten film jest be', czyli pierdoły spod stodoły.

Spamowanie rymowanymi obelgami w komentarzach na stronie beznadziejnego filmu nie jest bynajmniej oznaką inteligencji.