Ze wszystkim się zgadzam, tylko nie rozumiem i chyba nigdy nie zrozumiem dlaczego niektórzy święci się krzywdzili.
Nie za fajnie jest patrzeć jak ktoś z premedytacją się rani.
Przecież Chrystus powiedział :
"Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci Moich najmniejszych, Mnieście uczynili".

Krzywdzenie siebie samego, samo okaleczanie, biczowanie i inne fizyczne tortury były i nawet teraz bywają dla niektórych osób wyrazem najwyższej formy ofiary. Taka osoba myśli : " zobacz Panie co jestem gotów dla ciebie znieść, jakie męki katusze dla ciebie jestem wstanie na siebie przyjąć "(..) " to i tak nie jest tak dużo jak Ty Chryste zrobiłeś - ty dałeś się zamęczyć na śmierć, ale to i tak więcej niż Ci wokół wierni, którzy "tylko" się modlą". Oczywiście takie myślenie jest skrajne, ale we wcześniejszych stuleciach było odbierane jako najwyższa forma zbliżenia z bogiem. Wierni widząc takie poświęcenie mówili sobie "ona jest bliżej boga, jej cierpienie sprawia że bóg ja słucha i do niej/przez nią przemawia..... "
Ty patrząc na taką osobę "powinnaś" pomyśleć sobie podobnie - "oo .. skoro ona tak cierpi to może ja też powinnam coś ze sobą zrobić?" - przecież formą takiego ranienia się jest np. poszczenie - odbierasz sobie prawo do jedzenia lub picia tego co najbardziej lubisz,co powoduje u ciebie cierpienie - masz fizyczne bóle w żołądku, kręci ci się w głowie, masz nudności, słabniesz -
Oczywiście nie zachęcam cię do tego - uważam że takie gesty poświęcenia powinny wyjść od samego zainteresowanego - nie ma co robić tego na pokaz, na siłę - "bo inni tak robią"
Pozdrawiam ;-)

Tego typu skrajna asceza jest sprzeczna z przykazaniem "nie zabijaj". Bóg dał nam to ciało byśmy go używali do słuzby Jemu jak najdłużej i w miarę możliwości dbali o nie, a ktoś je świadomie przez taką ascezę osłabia. Poszczenie to co innego, wiele zwykłych ludzi robi to dla zdrowia i umiarkowany post może być stosowany w celach religijnych.

Co do cierpień Chrystusa na krzyżu i naśladowania Go w tym, to jest to bardzo dosłowne odczytywanie Ewangeli. W ofiarowaniu chodzi raczej o ukrzyżowanie woli by była poddana Bogu i poprzez to człowiek upodobnił się do Niego, stając się synem bożym. To jest realna asceza, by być włączonym w wolę Boga. To jest radością dla duszy, a nie cierpieniem. Cierpienie ponosi ciało, ale to i tak rozumiane nie dosłownie jako fizyczne ciało, a jako egoizm człowieka, czyli nasze pragnienia skierowane ku sobie, ku samozadowoleniu. I to ciało (egoizm) umiera na tym krzyżu, poprzez ascezę woli, wypróżnienie jego z sił, ktorymi się karmi (śmierć). Wskrzeszenie ciała oznacza jego powrót, ale już z kompletnie inną wolą, w całości podporządkowaną woli Boga, a nie ego, czyli uświęconą w Duchu Świętym, etc.
Cała idea opisuje po prostu transformację duchową człowieka.

Myślę, że nam osobą które dążymy do świętości ciężko to zrozumieć. Zasadniczo na pewno chodzi o miłość. Miłość ma być najważniejsza. Apostołowie też dawali z siebie ile mogli dla głoszenia ewangelii, a Jezus widząc to że są wymęczeni powiedział, idźcie na pustynie i wypocznijcie nieco. Podkreślam tu słówko 'nieco'. Jezus wiedział, że przesadny odpoczynek wprowadza lenistwo, jak np Dawid gdy za długo odpoczywał zgrzeszył z Batszebą. Inni mistycy dostawali stygmaty, cierpieli. Jak ja to odczytuje, w ten sposób aby miłość człowieka potrafiła przewyższyć wszystko i nie dać się złamać. Pokazanie że miłość jest większa niż śmierć.

Także czasu spędzonego przy tym seansie nie uznam za stracony.