Kiepskie recenzje i porazka w box-ofiicach sprawiły, że ten film przez wiele dlugich lat byl zapomniany i w zasadzie niedostepny dla szerszej widowni. Adaptacja sztuki O'Neilla - oceniana po latach - wypada jednak dzis zaskakujaco korzystnie. Oczywiscie ze duzo tu "teatralnosci", takiej quasi-antycznosci, co widac zarowno w dialogach, jak i dekoracjach, scenografii, jednak sceniczny rodowod sztukie wcale nie rzuca sie mocnym cieniem na ksztalcie tego filmu. Tragedia rozpisana na blisko trzy godzinny, mowiaca o rzeczach, ktore zapewne w latach 40-tych byly niespotykane i ciezkie dla publicznosci, musiala poniesc komercyjna porazke. Dzis, mroczny, nieco posepny dramat trojki glownych boahterow, polaczonych wiazami nienawisci i milosci oglada sie co najmniej z zaciekawieniem.
Na pierwszym planie blyszczy zwlaszcza Michael Redgrave, chco to rolę R. Russelll zwyklo sie okreslać sie mianem oscarowej (slynna gafa aktorki, ktora byla pewna nagrody akademii do tego stopnia, ze wstala zanim wyczytano jej nazwisko, by szybko przekonac sie, ze zwycizeyl ktos inny) - russell nierzadko przerysowuje swoja role, ale ta mocna, wyrazista kreacja zapada w pamieci. Nie gorzej jest na drugim planie.
Jesli TCM zdecyduje sie wyemitowac kiedys ten film, to polecam!