Dobrze, że przed obejrzeniem nie miałem zupełnie pojęcia jaki mit adaptuje ten film. Jeśli ty też nie wiesz, pod żadnym pozorem nie spoglądaj teraz na opis!!! Gwarantuję, że przeżyjesz spore zaskoczenie :)

To nie jest jedyny powód by sięgnąć po to dzieło. "Żałobna parada róż" to kino niezwykle eksperymentalne, gwałcące poprawność i miotające się między powagą, a zupełną farsą. Niejako wzorzec dla współczesnych twórców jak operować groteską w scenach przemocy.

Toshio Matsumoto uwielbia igrać z widzem. Gdy już wsiąkniemy w klimat historii, nagle zostajemy z niej wybici przez dokumentalne materiały. Nawet najbardziej wiarygodny występ aktorski, czyli Shinnosuke Ikehata odgrywający scenę erotyczną, zostaje nagle przeniesiony z fabuły do studia filmowego. W tym szaleństwie jest jednak pewna metoda: różnice między postaciami a aktorami zostają skutecznie zatarte, a przedstawiony świat niebezpiecznie zbliża się do naszego. To zabicie dystansu robi spore wrażenie, zwłaszcza gdy nagle po obiektywie zaczyna tryskać krew albo sceny powagi zostają przerwane kiczowatymi wstawkami komediowymi.

Seans do długiego analizowania, co jest niezaprzeczalnie jego zaletą. Już pułapką okazuje się pytanie: czy aby na pewno teksty wstawione między scenami mają jakikolwiek sens. Z pewnością kiedyś będę musiał się zastanowić i nad tym, wszakże trudno ogarnąć umysłem dzieło rzucające w nas jednocześnie poezją, surrealizmem, tandetą oraz kinem społecznym.