Interesujące przesłanie filmu - mężczyzna przez wiele lat pracuje z kobietą, ale nic go z nią nie wiąże. Umawia się z innymi kobietami, w końcu z jedną (piękną i seksowną) ma się ożenić. Bla bla trochę urozmaicenia scenariusza, po czym ląduje na wakacjach ze swoją narzeczoną, ale widząc wieloletnią pracownicę w bikini, a następnie oglądając jej taniec brzucha z połówkami kokosów na piersiach, uświadamia sobie, że jest w niej zakochany i że nie chce się żenić z dotychczasową narzeczoną o ciele modelki, bo kocha swoją współpracownicę.
Powiem tak... dałam wysoką ocenę, jednak absolutnie i wyłącznie za humor. Natomiast gdybym miała ocenić film w jego charakterze seksistowskim, to zabrakołoby tu skali poniżej zera. Na litość, co ten film niesie.. jakie przesłanie? Że gdyby współpracownica nie miała kaloryfera na brzuchu i nie odstawiła tańca brzucha, to facet by sobie nie uświadomił że ją kocha? To nawet nie jest płytkie.. to powinno być zakazane w dzisiejszym świecie, gdzie kult ciała nie raz decyduje o czyimś życiu, a młodzi ludzie szpecą się operacjami i botoksami żeby dorównać nieistniejącym, photoshopowym ideałom.
A co najciekawsze! Widzimy w filmie wiele ujęć pięknych kobiet w skąpych kostiumach kąpielowych. Nie widać natomiast tak samo atrakcyjnych mężczyzn. Zamiast tego mamy brzuchatego Sandlera i jakiegoś pryszczatego, zezowatego jegomościa. Czy jest tu co jeszcze komentować?