Czuć ducha Felliniego. Kusturica nawet przywołuje słynną scenę z "Amarcordu" z dmuchawcami i nadejściem wiosny. Po prostu to za co kochamy i włoskiego magika jak i bałkańskiego wariata! Fabuła w rytmie siwetnej muzyka, niezapomniane postaci, cały czas cośsię dzieje, perfekcja reżyserska! Inny świat z innej perspektywy. Wszystko z przymróżeniem oka, choć nie o śmiech tu przecież chodzi. A o co? I to jest to co było w najlepszych filmach Felliniego: o prawde o świecie lub przynajmniej jego kawałku- inną dla każdego, nie narzucając ściśle interpretacji. A to, że trudno do niej dojść? Cóż, nie jest to film dla każdego. Prawdy, w przeciwieństwie do kłamstwa, nie da się pokazać wprost. Trzeba do niej dojść samemu. Kusturica pokazuje nam fragment swojego obrazu prawdy o świecie. A komu nie chce się szukać, to ma przynajmniej świetną zabawę w kinie.