Film młodego Kaige, nieoswojonego jeszcze przez Zachód, z szaloną wyobraźnią i mistycznym natchnieniem. Mongolski pejzaż pustki gór sprzyja głębokiej medytacji. Wszystko w tej opowieści o dwóch ślepych pieśniarzach, mistrzu i uczniu, prowadzi i powraca do gospody nad rwącą rzeką. Raz ukazuje się nad nią tęczowy most prowadzący do drugiej przestrzeni. Ale wiedzę do tego przejścia trzeba zdobyć na swoim, ludzkim brzegu. Mistrz, jako mały chłopiec dowiedział się od swojego mistrza, że musi zerwać tysiąc strun by z wnętrza instrumentu wydobyć tajemną receptę na przywrócenie widzenia. Ten instrument to erhu, rodzaj liry o dwóch strunach z drzewa sandałowego, zwany chińskimi skrzypcami, którego pudło rezonansowe pokryte jest skórą pytona – to ona nadaje mu brzmienie, a symbolizuje związek z ziemią. By zerwać strunę, trzeba jej nadać taką wibrację by rezonowała z naturą i ludźmi. Ostatniej struny mistrz nie będzie potrafił zerwać sam, jedynie z pomocą ucznia. Piękno i mądrość tej opowieści w tym, że przejście na drugi brzeg, odzyskanie widzenia, prowadzi przez wspólnotę, miłość kobiety, dialog z drugim, od którego można czerpać wiedzę, choćby to był własny uczeń. Wspaniała obecność i rola młodej Lanxiu, która w tym świecie oślepłych na własny indywidualizm, plemienna nienawiść i zwykła zazdrość mężczyzn, za cenę życia pomaga im odnaleźć pogubione ścieżki.