A bohaterowie to protestanccy drobnomieszczanie. Z dzisiejszego punktu widzenia fabuła może wydawać się skrajnie naiwna albo wręcz idiotyczna w dodatku nieśmieszna. Dlatego należy to potraktować jako "period piece" będący odzwierciedleniem sposobu myślenia w danej epoce.
Szukanie tutaj jakiejś dekonstrukcji mija się z celem - przecież to Hollywood w 47 - w dodatku ojciec Curtisa miał przypominać tego z filmu! Wiadomo więc że nie dostaniemy wielopłaszczyznowego studium postaci czy rozrachunku z historią.

Jeśli weźmiemy to wszytko pod uwagę i wiemy z czym to się je możemy całkiem nieźle się bawić podczas seansu. Aktorstwo (szczególnie Powella) jest tu świetne.
Można dostrzec tu też coś w stylu autoironii. A i kilka momentów jest niebywale zabawnych jak:
-synowie łykający bez mrugnięcia okiem bajki o cudownym specyfiku na wszelkie możliwe schorzenia z "kobiecymi humorami" włącznie;
-nazywanie dziewczyny która usiądzie chłopcu na kolanach rozpustnicą;
-czy ojciec tłumaczący dorosłemu synowi sprawy damsko-męskie zręcznie omijając tą najważniejszą ("są sprawy o których dżentelmeni nigdy nie powinni dyskutować")