Główny bohater Mateusz wydaje się być wcieleniem Leszczyńskiego jako dziecka. Świat zapamiętany przez dziecko to zazwyczaj tajemnicze i zachwycające wydarzenia między które czasem wbija się klinem trauma. Świat Mateusza jest czarowny (przepiękne plenery,) pełen tajemniczych stworzeń (ptak, którego tylko dziecko potrafi pochować z taką czcią), dziwnych wydarzeń (burza), przedmiotów (cukierki, obdarte samotne drzewo) i tabu (kobiety, dziewczyny). Olga to najbliższa osoba Mateusza i kojarzy mi się z matką: wezwania Mateusza - "Olga, Olga!", pierwszy siwy włos, tajemniczy nieznajomy "kradnący" Olgę Mateuszowi. Do tego katalogu wspomnień dokładam fascynację parą zakochanych spotkanych przy sadzeniu drzew, które jest w istocie zabawą, marzenie o pracy przewoźnika, fascynujące spotkanie z dwiema pełnymi wdzięku dziewczynami czy wielokrotnie powtarzający się odgłos przelatujących odrzutowców.
Jest mi o tyle łatwo tak zinterpretować "Żywot", gdyż każdy niemal obraz filmu przywracał mi pamięć o moim dzieciństwie u mojej babci na wsi. Mam w swej głowie cały czas niezmontowany film z mego dzieciństwa i to są niemal te same obrazy i te same tajemnice...
Leszczyński powiedział kiedyś: "forma jest dla mnie znacznie ważniejsza od treści” (cytat wprost z FW). "Żywot" to potwierdza - film nie ma fabuły, ale ma zaaskakująco piękną formę. Za mało na arcydzieło (zostawmy co nieco dla Konopielki i Siekierezady) , ale wystarczająco na 8/10.