Jak mawia pewien sprawozdawca sportowy - poziom kreta na Żuławach. Film ma 80 minut, przy czym bez ujęć - przedłużaczy, byłby krótszy co najmniej o połowę. Nie wnoszą one nic, oprócz cennego czasu, który umożliwia zakwalifikowanie obrazu, jako pełnometrażowy, co było zapewne ambitnym zamierzeniem twórcy. Jako człowiek o pozytywnym nastawieniu do świata, szukałem przez kilkanaście godzin mocnych stron tego knota. I znalazłem - jedną. Jest to plakat (oczywiście nie ten z Mecwaldowskim). Poza tym każdy element to miernota, niewarta krytyki. Może tylko wspomnę o beztalenciu Buzek, widocznym w całej okazałości. Twierdzę uparcie, że jej kariera, to wyłącznie zasługa ojca - poważniejsze role pojawiły się wraz z awansem politycznym tego ostatniego. Gdyby nie to, jej emploi ograniczyłoby się zapewne do twarzy trucizny na gryzonie, do czego predysponuje ją szczurza aparycja, będąca zresztą jej jedyną aktorską predyspozycją. Tym razem nawet fanatyczni obrońcy tej dyletantki nie znajdą żadnego punktu zaczepienia - kreowana przez nią postać jest tak wyrazista, jak ptasia kupa na parapecie; witalna, jak zabalsamowane truchło Lenina; marnej jakości, nagi manekin w sklepowej witrynie podczas zmiany kolekcji; martwota, miałkość, kompletne zero. Tego nie można nawet nazywać aktorstwem, bo obrażą się odtwórcy trzeciorzędnych ról w serialach dla plebsu.
Osobnikom przekornym, którzy - podobnie jak ja - mimo wszystko zdecydują się zaliczyć seans, radzę wcześniej urządzić sobie w pobliżu prowizoryczne vomitorium. Już po 10 minutach oglądania zrozumiecie, jak bezcenna to rada.