Siedem osób wspomina bliskich. Ich głosy wybrzmiewają po polsku, hiszpańsku, angielsku – jedyne, co łączy tych ludzi, to dojmujące poczucie straty. Nie tracąc czasu na zbędne wyjaśnienia, w swoim filmowym eseju Wiktoria Szymańska bada tajemnicę życia po śmierci. Zmarli i żyjący, delikatnie poprowadzeni jej ręką, spotykają się gdzieś pomiędzy dwoma światami – wciąż oglądając się za siebie jak mityczny Orfeusz. Rozdzieleni niewidzialną barierą, wymieniają się mglistymi wspomnieniami wspólnych spacerów po plaży, wieczornych tańców, rodzinnej bliskości.