Oglądając film miałem wrażenie, że uczestniczę w jakimś szalonym biegu z przeszkodami na czas. Pamiętałem już podobne tempo z filmów Luca Besson. Pierre Morel także nie jest dla mnie zagadką, gdyż pamiętam jego styl jeszcze z „Transportera”, czy „Człowieka Psa”. Niespecjalnie więc zaskoczył mnie ten jeden wielki miks kopaniny ze skakaniem. Brak tu prawie zupełnie fabuły, czy jakiegoś scenariusza. Trudno też mówić o przemyślanej grze aktorskiej, gdy 90% filmu to wyczyny kaskaderskie okraszone zabawnymi tekstami i jednym wielkim sprintem bohaterów przez zabudowę miejską wielkomiejskiego blokowiska. Dużo pozerstwa, jeszcze więcej adrenaliny. Aż dziw, że w tej całej filmowej rozróbie zapomnieli zatrudnić Jasona Stathama, ale może nawet tak wściekły zawodnik jak on, nie wytrzymał by tempa filmu…
Tony D’Amario jako K2 nie tylko mi się podobał, ale nawet mnie parę razy rozbawił. Gadkami i wyglądem.
I oczywiście film warto obejrzeć choćby ze względu na popisy szalejącego w nim po piętrach i dachach budynków Davida Bell’a. Uważany zdaje się za twórcę parkour daje w filmie takiego czadu, że od samego oglądania zaczął się u mnie odzywać wrodzony lęk wysokości, mimo, że „bezpiecznie” siedziałem sobie przed telewizorem gapiąc się w jego ekran.
Co więc poszło dla mnie nie tak?
Ano to, że, gdy w przyszłości pykając pilotem po kanałach trafię przypadkowo na stare filmy Morela, czy Bessona - jak „Człowiek pies,”, „Nikita”, czy „Leon zawodowiec” o genialnym „Wielkim błękicie” nie wspominając - to na bank zacznę odruchowo oglądać. A gdy trafię ponownie na „13 dzielnicę” będę surfował dalej po kanałach w poszukiwaniu czegoś ciekawszego. Komiksy bowiem mają to do siebie, że gdy się je raz przeczyta – to wraca się tylko do tych najlepszych. A „13 dzielnica” to, jak dla mnie - komiks na jeden raz. Ode mnie 5/10.