Raczej film o wojnie. W "20 papierosach" znalazło się dużo humoru, często dość banalnego, ale w niebanalnym kontekście. Sporo można by pewnie zarzucić autorowi, ale nie tego, że podąża ślepo torem włoskiego kina - raczej wyznacza nową drogę. Mierzy się z trauma tamtych wydarzeń, podsuwa widzowi autoironiczne spojrzenie na przekręconego, filmowego siebie. Nie interesuje mnie stopień autentyczności rekonstrukcji, wierności pojedynczej historii - (zarzuty pod filmem) fakty nie mają tak wielkiego zdarzenia, bo reżyser czyni z nich użytek, wykorzystując je do opowiedzenia historii uniwersalnej o ludzkim doświadczeniu granicznym, które zmusza by dojrzeć i inaczej spojrzeć na świat, bez wykorzystania poręcznych przegródek i sloganów. Nie musi być to wcale akurat dokładnie ta trauma, którą przeżył reżyser, ale wydarzenie równie obciążone emocjonalnie.
Brawa też za mniej nachalny postsynchron, który tak często razi we włoskim kinie (ta ich nienaturalnie doskonała dykcja to pewnie specyfika rodzimego kina, trudno...). Niezły debiut!