Jeden z pierwszych "romantycznych zakalców" z Dudley'em Moor'em.
Film właściwie nie posiada jakkolwiek skrojonej fabuły. Na całość składają się nużące wywody, czerstwe miny Dudley'a, fantastyczne wstawki przeplecione muzycznymi segmentami i masa nachalnych sytuacyjnych gagów. W rezultacie wyszedł ciężkostrawny groch z kapustą, który zamiast satysfakcji, może przynieść jedynie zgagę (być może dlatego, że w powstawaniu scenariusza maczał palce sam Dudley).
Humor na który można tu natrafić, jest naprawdę płytki (żeby nie powiedzieć żałosny). Jedynie mały występ bezbłędnej Patricii Routledge jest tu jakąkolwiek pociechą.
Film ten, zaraz po "Duszy na sprzedaż" rozpoczął pasmo krojonych na jedno kopyto komedii romantycznych, gdzie Dudley zazwyczaj wystepuje jako mający problem z kobietami bubek (do tego nudziaż i kompozytor w jednym).
Fani D. Moore'a i wdzięków Suzy Kendall być może odnajdą tu jakiś zalążek rozrywki - ja wynudziłam się jak mops (a wytrwanie do końca seansu przypominało średniowieczną torturę).