Rzeczywiście świetny film. Postać dziennikarki wydaje mi się ważna i potrzebna. To po jej artykule policja, a przede wszystkim prokuratura zaczęła intensywniej działać i doszło do tej przejmującej wizji lokalnej. Oczywiście można byłoby usunąć postać dziennikarki, i pokazać, że gdy już świadkowie się przyznali, iż słyszeli ten krzyk, to śledztwo ruszyło do przodu. Ale wtedy nie byłoby wątku prokuratora, który chciałby zamieść sprawę pod dywan, posługując się pokrętną retoryką. A przecież film jest (jak sądzę) o bierności i jej przyczynie, czyli strachu. "Nie wyjdę z domu ratować tej kobiety, bo sam mogę zginąć". "Nie zadzwonię na policję, bo i tak przyjedzie za późno, a ja będę uchodził za tchórza, który nie próbował powstrzymać napastnika". "Powiem policji, że nic nie słyszałem, żeby nie pytali, czemu nie reagowałem". Nie mogę oskarżyć o nieudzielenie pomocy 38 osób, bo będzie skandal", itp.
Mam nadzieję, że nigdy nie stanę przed takim egzaminem, bo nie mam pojęcia jak bym zareagował.

Film dobrze nakręcony choć jak na Francuzów to jednak nieco w skandynawskiej poetyce. Jest w nim jednak mankament, coś czego nie rozumiem i chętnie posłuchałbym wyjaśnienia. Aby kogoś oskarżyć o nieudzielenie pomocy trzeba udowodnić, że oskarżony wiedział, że nikt inny nie wezwał pomocy. Bez tej okoliczności, charakterystycznej dla istnienia znanego psychologii zjawiska rozproszenia odpowiedzialności nie można stawiać tezy o odpowiedzialności karnej. Być może prawodawctwo francuskie jest inne. Jeśli tak, to nie chciałbym żyć w społeczeństwie, w którym normom karnym można zarzucić nie tylko tego rodzaju bezduszność ale i wręcz ciemnotę. To nie przekreśla oczywiście tragizmu sytuacji, w której okazuje się, że nikt pomocy nie wezwał ale znacznie osłabia jego wiarygodność. Przez to postawy bohaterów wydają się przesadzone i niezrozumiałe. Dziwi mnie, że można włożyć tyle sił w nakręcenie filmu na taki temat a w ogóle nie dotknąć w nim tej zasadniczej okoliczności. Nie rozumiem.

Dla mnie postać dziennikarki jest niezwykle istotna. Scena jej rozmowy z prokuratorem jest chyba kluczowa/przełomowa. Każdemu z boku (mówię ogólnie o ludziach, jak np. mieszkańcach tej miejscowości z filmu) jest przecież łatwo oceniać czyjeś zachowanie po fakcie. Każdy może powiedzieć jak należało się zachować i że on by się tak zachował. Prokurator i jego niechęć do drążenia tematu braku świadków - w moim przekonaniu - nie ma wydźwięku negatywnego, ale racjonalizatorski. Prokurator nie bał się oskarżyć tych ludzi, ale jako jedyny potrafił przewidzieć negatywne konsekwencje ujawnienia braku ich reakcji. Zdawał sobie sprawę, że raczej nie będzie, żadnych pozytywnych tego skutków.
Idąc dalej - główny bohater przekonał dziennikarkę (która po spotkaniu z prokuratorem miała już wątpliwości czy publikować) do publikacji "bo tak trzeba". Ale myślał tylko o uzdrowieniu własnego sumienia. On może był gotów na konsekwencje, ale nie myślał o konsekwencjach dla pozostałych 37 świadków. Podobnie nie myślał o innych policjant-wtyka dziennikarki. Ujawnił bo czyjeś postępowanie było z gruntu złe i chciał je zanegować.
Niewątpliwie zachowanie świadków było złe. Pytanie tylko czy słuszne było "ratowanie sytuacji" po wszystkim w taki sposób, który życia ofierze nie przywróci, a niszczy kolejne istnienia.

Zgadzam się, ale była rozegrana, według mnie, zbyt łopatologicznie. To, że sprawa ma wiele odcieni można pokazać o wiele subtelniej, pozostawiając większe pole do popisu wrażliwości widza. Dlatego uważam, że postać była zbędna.