Film opisuje historie czterech kobiet, z których każda należy do innej warstwy społecznej. Bohaterkami są: prostytutka, która chce zmienić swoje życie, młoda mężatka, której z mężem nic nie łączy, bezdzietna gospodyni domowa, bardzo pragnąca dziecka i stara panna należącej do klasy średniej, która musi stawić czoło swej samotności. W każdym z epizodów, bohaterka podporządkowuje się obowiązującym normom społecznym, które musi respektować z racji na swą płeć. Chociaż Kerala to miejsce, gdzie od lat panuje matriarchat i gdzie jest silna pozycja kobiet, paradoksalnie, każda z tych norm oferuje kobietom niemal w równiej mierze wolność, jak i zniewolenie. Opowieść pierwsza ? PROSTYTUTKA - jest historią kobiety, która zrywa ze swoją profesją, by ułożyć życie z miłym i opiekuńczym robotnikiem, który wykonuję zajęcie nie wymagające kwalifikacji. Zdeterminowana kobieta, chcąc rozpocząć normalne życie przyjmuję pracę wymagającą od niej niezwykłego wysiłku fizycznego. Para zachowuje się jakby byli mężem i żoną, marząc o przyszłym wspólnym życiu, wolnym od pokus życia na ulicy. Niestety, kiedy są zmuszeni przez sąd, by udowodnić, że naprawdę są mężem i żoną, czują się bezsilni. Opowieść druga - DZIEWICA, koncentruje się wokół młodej dziewczyny, na którą ojciec wywiera presję, by znalazła sobie wreszcie męża. Fakt, że do tej pory nie znalazł się odpowiedni kandydat ogromnie martwi jej rodziców, którzy obawiają się o przyszłość córki. Tymczasem zaprzyjaźniony sąsiad prosi o jej rękę, co wydaje się być idealnym rozwiązaniem. Ślub odbywa się według tradycji, ale podczas nocy poślubnej małżonek zachowuje się dziwnie, unika rozmowy i kontaktu fizycznego z poślubioną kobietą. Po kilku dniach mężczyzna zjawia się w domu teściów i zostawia swoja świeżo poślubioną małżonkę... Kobieta została porzucona z racji na swą ?rzekomą? niewierność. Wybucha skandal, który coraz bardziej martwi jej ojca, co doprowadza do kłótni z sąsiadem. Młoda mężatka, która do tej pory milczała, oświadcza, że nic ją nie łączyło z mężem, a małżeństwo nie zostało skonsumowane. Trzecia historia - GOSPODYNI DOMOWA - opowiada o bezdzietnej mężatce, która wiedzie spokojne życie z mężem. Przez cały dzień jest sama w domu, ponieważ mąż wychodzi rano do pracy, a wraca późno wieczorem. Pewnego dnia odwiedza ją dawny kolega z klasy, który był w odwiedzinach u swojej mieszkającej niedaleko matki. Wspominają dawne czasy. Mężczyzna dostrzega w niej niewinność kobiety, którą jest zrozpaczona swoją bezdzietnością i proponuje pewne rozwiązanie... Ostatnia historia - STARA PANNA - opowiada o dziewczynie ze średniej klasy społecznej, która cierpi z powodu norm moralnych, obowiązujących w społeczności, w której przyszło jej żyć. Mocno rozczarowuje się, gdy starający się o jej rękę mężczyzna nagle zmienia zdanie, by oświadczyć się jej młodszej siostrze. Lata mijają, nikt nadal jej się nie oświadczył. Starszy brat też nie chce dłużej czekać i decyduje się na ślub. Nawet dla najmłodszej z córek także znaleziono odpowiednią partię. Kiedy matka umiera, kobieta zostaje zmuszona do wprowadzenia się do domu najmłodszej z sióstr. Sytuacja staje się nie do zniesienia, gdy jej siostra zaczyna w niej widzieć rywalkę. Wraca do domu matki i postanawia zamieszkać sama, odmawia wprowadzenia się ponownie do domu któregoś z rodzeństwa. Teraz samotnie musi stawić czoła światu.
O REŻYSERZE
KINO INDYJSKIE, poza produkacjami Bollywoodu, stosunkowo mało znane jest polskiej widowni. Pojedyncze tytuły pojawiają się na różnych festiwalach i przeglądach filmowych, jak np. podczas 5. edycji festiwalu Era Nowe Horyzonty, gdzie pokazanych zostało kilka dokumentów oraz klasyka kina indyjskiego - filmy tak uznanych twórców jak, światowej sławy bengalski reżyser Satyait Ray (Pater Napchali/Droga do miasta; Aparajito; Apur Sansar) czy Rai Kapour (Awaara). Adoor Gopalakrishnan jest kontynuatorem tego bogatego dziedzictwa kulturowego. I obecnie jednym z najważniejszych indyjskich reżyserów. Jego filmy pokazywane są na całym świecie, zdobywając wiele prestiżowych nagród, a sam Gopalakrishnan często zapraszany jest do grona jury na najważniejszych międzynarodowych festiwalach. Gopalakrishnan realizuje filmy mniej więcej co pięć lat. Inspirację do kolejnych projektów czerpie często z własnych doświadczeń. Przez te wszystkie lata, od swego debiutu w 1962 roku, wypracował własną ścieżkę filmową. Tworzy kino będącą w całkowitej opozycji do kina bollywoodzkiego. W swoich filmach opowiada o zwykłych ludziach i ich codziennych problemach, przez co widzowie łatwo identyfikują się z bohaterami. ?On jest jedynym twórcą filmowym, który udanie kontynuuje dziedzictwo Satyaita Raya, i który potrafił przekształcić realistyczny sposób ekspresji Raya na swój własny? - mówi Many Ghosh, wykładowca sztuki filmowej z Uniwersytetu w Kalkucie. ?Jego twórczość przez te wszystkie lata ewoluowała, zaszła w niej istotna zmiana. Wcześniejsze filmy, jak Elippathayam, osadzone były w kontekście politycznym. W późniejszych filmach skupił się na zdarzeniach życia codziennego, stosując w nich bardziej poetycką formę wyrazu. /?/ Jego sposób opowiadania i rozwoju fabuły jest prowokujący i dziwaczny, i zawsze stawia przed widzem znaki zapytania. W przeciwieństwie do kina Raya, u Adoora zmaganie się pomiędzy tradycją a nowoczesnością nie zawsze kończy się zwycięstwem tej drugiej. Adoor stara się pokazać, że droga do nowoczesności pełna jest rozgoryczenia i stawia wiele trudnych wyzwań.?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.