To jest jeden z tych polskich filmów, które na mnie działają. Kiedy próbuję ustalić dlaczego, docieram do jakichś paradoksów, bo te przyczyny generalnie powinny świadczyć o filmie źle, a to one właśnie sprawiają, że film staje się dla mnie jakiś taki wyjątkowo realny, bliski, wręcz prawdziwy. Cały szereg zbędnych scen czy wypowiedzi aktorów, jakieś dziwne dłużyzny; momenty, w których oczekiwałbym jakiejś eskalacji napięcia, spektakularnych scen czy jakichś konkretnych, kluczowych wydarzeń, a wszystko jakby się rozmydla i fabuła idzie gdzieś w bok. I do końca nie wiem czy oglądam film sensacyjny czy obyczajowy. I kiedy dostrzegam jakieś niedororóbki logiczne i włącza mi się tryb analizy, to jednak często odnajduję jakieś możliwe wyjaśnienia. Ba! Przypomina mi się szereg życiowych sytuacji, w których ludzie wcale nie działają tak jak nakazuje niby racjonalne rozumowanie widza rozłożonego w fotelu przed telewizorem.
I ten klimat, który już po obejrzeniu filmu nie pozwala mi jasno rozstrzygnąć czy właśnie zmarnowałem kolejne sto minut życia czy może obejrzałem inspirujący, nieszablonowo nakręcony film z życia...
Ciężko mi sobie przypomnieć tytuły filmów, które podobnie mnie nastrajały... Może np. Krótka histeria czasu?