Punktem wyjścia do fabuły są wydarzenia bliźniaczo podobne do tych
znanych chociażby z kultowego już filmu: Terminator. Twórcy postawili
jednak na jeszcze większy pesymizm...
Maszyny stworzone przez człowieka buntują się i wypowiadają wojnę swojemu
stwórcy. Rasa ludzka nie ma szans wyjść z potyczki zwycięsko gdyż
przeciwko sobie ma twór wolny od zbędnych odruchów przynależnych tylko do
człowieka (litość, współczucie). Jeden z naukowców przewidziawszy
apokalipsę przekazuje to co najbardziej ludzkie... kilku szmacianym
lalkom. Na pogorzelisku ludzkości jednak nikt poza maszynami nie ma prawa
egzystować dlatego pierwiastek ludzki zostaje szybko namierzony i
przeznaczony do likwidacji...
Powyższy opis brzmi jak rasowe dzieło Science Fiction... gdyby nie te
lalki. Przyznam się, iż byłem bardzo ciekaw efektów końcowych prac nad
filmem. Klimat, projekt postaci, pierwsze zwiastuny a przede wszystkim
nazwisko jednego z producentów obrazu (Tima Burton’a) nastrajało mnie do
projektu optymistycznie. Zobaczywszy gotowy produkt ze spokojem
powiedzieć mogę, iż wstydu nie ma. Od samego początku mamy do czynienia z
pesymistycznym (w pozytywny tego słowa znaczeniu) obrazem SF mocno
wzbogaconym o elementy kina akcji nie dającej widzowi nawet chwili na
wytchnienie. Oskarżenia o zabawy w bogów są kierowane subtelnie ale i
obrazowo. Ciekawą kwestią pozostaje pytanie o istotę tego co zwykliśmy
nazywać człowieczeństwem. Czy jako gatunek umiemy przekazać coś co jest w
stanie wzbogacić inną istotę o pierwiastek ludzki?
Film dla ludzi nieograniczonych konwencjami, umiejących spojrzeć na, bądź
co bądź, wyeksploatowany już mocno problem z odmiennej perspektywy.