a mnie sie podobało, uwielbiam czasy dzikiego kapitalizmu w USA :]

Bardzo lubię jak do rozmowy włącza się kretyn nie umiejący posługiwać się poprawnie rodzimym językiem i ubliżający ludziom mającym inne zdanie niż on. Jeżeli ty nie jesteś polaczkiem to ja z wielką przyjemnością nim będę.

U Andersona żadna scena nie jest bezcelowa. Problem polega na tym, że prawdopodobnie szukasz w niej jakiegoś fabularnego sensu i znaczenia. A on pokazuje Ci człowieka, a nie stricte historię.

Fakt, film ciezki w odbiorze i dla nieprzygotowanego widza moze wywolac duzy dysonas poznawczy stad takie zniesmaczenie klienta powyzej, ale tak wlasnie wyglada wielkie kino, ktore penetruje najglebsze zakamarki czlowieczenstwa.

Właśnie dlatego ten film jest z kategorii "obejrzyj jeszcze raz i jeszcze raz". Planuje to zrobić, ale przynajmniej za parę lat. Lekko się zagubiłem szukając jakiejś podstawy, czegoś co pozwoli mi na obranie perspektywy. Zajęło mi to trochę czasu, ale po drodze zgubiłem trochę tego co chciał pokazać Anderson, być może nawet to zauważyłem, ale nie chciałem przyjąć tego jako jego zamiaru. Mam tutaj na myśli ten motyw bitwy dwóch postaci kaznodzieji i Daniela - zupełnie mnie to nie przekonało, jeśli ktoś w ogóle wspomina o tym jako o jednym z głównych motywów to lekko się wzdrygam. Dla mnie to było tylko i wyłącznie bardzo intensywne studium postaci Daniela. Uwielbiam to co powiedział Tarantino w swojej recenzji, że Daniel w czasie swoich ciężkich początków jako drobny nafciarz wykazał się takim wysiłkiem i determinacją, że nabył boskich praw i usprawiedliwień do jego późniejszych występków, które tak niesamowicie odsłaniają nam człowieczeństwo.

Zauważyłem też, że dialog jest aż dziwnie naturalny. Takie samo wrażenie miałem gdy oglądałem jeden z pierwszych filmów Andersona "Hard Eight". Daniel naprawdę czasami się pogrążał w tych groźbach i surowym wyrażaniu swoich opinii, co tylko dowodziło o jego słabości i zagubieniu.