jednak ciekawie pokazany jest jego zapał, tyle porażek a on nie poddaje się, dalej próbuje coś dobrego stworzyć, tak jak napisałeś to czyni z niego szaleńca

Wg mnie zadaje też ważne pytanie - na ile nasze pasje/marzenia są nasze własne a w jakim stopniu zostają nam w pewien sposób narzucone - zdaje się, że na początku pojawia się stwierdzenie odnoszące się do tego i tak chyba było w przypadku bohatera. Po prostu ojciec przelał na niego swoją "pasję", co wpłynęło na całe jego życie.

Poza tym film chce pokazać, że brak talentu nie odgrywa aż tak dużej roli w osiągnięciu sukcesu ( wystarczy spojrzeć na obrazy w domu jego ojca ), co zresztą mówi ten mężczyzna w budce z żarciem.
Tak naprawdę krytycy wmawiają nam to, co ma się nam podobać.
Szalona była właśnie jego chęć sprostania (niemożliwym do spełnienia!) wymaganiom tego pseudokrytyka (i jego bełkotu) oraz kopiowanie każdego napotkanego stylu (choć sztuka to przecież w dużej mierze właśnie naśladowanie) i podporządkowanie temu całego życia, a przecież jego jeden z jego pierwszych obrazów (ten z żaglówkami) nie był wcale zły.
Jak celnie zauważył kolega powyżej pasja go spala dosłownie i w przenośni.
To pasmo przegranych zdaje się zresztą wskazywać, że taka ścieżka (choć niewątpliwie produktywna;-) ) nie jest słuszna, bo twórca nie może "oglądać się" na publiczność w trakcie tworzenia.
A że sztuką w dzisiejszych czasach może być wszystko, to bezpośrednio pokazuje w ostatnich scenach, gdy próbuje sprzedać śmieć za duże pieniądze i... od razu wzbudza zainteresowanie.

W ogóle można doszukać się tu dużej ilości sensów w kategorii powiązań sztuki z życiem.

Co do gatunku samego, to... jest trochę uśmiechu bez którego trudno byłoby chyba przełknąć ten film, bo koniec końców, niezależnie od zakończenia, to była tragedia samego bohatera i jego bliskich i to szalenie przygnębiająca; najwyraźniej Kitano nie chciał widzów zamęczyć tą wizją i chwała mu za to :-)

dokładnie!!! :)
Najlepszy obraz, a zarazem pierwszy, który zaprezentował krytykowi, był najlepszy, w dodatku prawdziwy, wypływający z jego własnej koncepcji. Gdyby rozejrzał się w tamtej chwili, zobaczył by, że w galerii dookoła wiszą nieporównywalnie gorsze...zamiast szukać poklasku wystarczyło odrobinę rozsądku. No i jeszcze dodam, że najpierw była sztuka, a później była nauka o sztuce, więc sam proces tworzenia nie może się opierać głównie na wpisanie się w standardy, bo wychodzi jak wyszło w historii życia tego bidoka- pożalsięboże-malarza.

nom ...czasami jak chodzę na wystawy nowoczesnych wizji i koncepcji, mam ochotę krzyknąć na cały budynek: LUDZIE! KRÓL JEST NAGI!

"(choć sztuka to przecież w dużej mierze właśnie naśladowanie) "Nieprawda!Ci co naśladują to epigoni!Prawdziwa sztuka to coś niepowtarzalnego,właściego tylko temu artyście.

A kategoria "mimesis" coś mówi? Sztuka to naśladowanie (rzeczywistości) "przepuszczone" przez artystę. Co do naśladowania samego stylu, to nie nazywałbym kogoś epigonem, tylko dlatego że kopiuje styl, jeżeli przekazuje coś własnego. Ot taki sonet. Forma właściwie niezmienna, a przecież nie będziemy uważać wszystkich twórców sonetów za epigonów da Lentiniego. Z kategorią prawdy/prawdziwości też bym za nadto nie szalał...

"Wszystko już było rzekł Ben Akiba"więc Sztuka musi być orginalna,orginalnie przetworzona/przepuszczona przez jażń?/I tylko tyle....Naśladownicto to epigonizm,bo jeśli nie to, to co?

Podaj więc przykład "sztuki", proszę.

btw - ja mówię o naśladowaniu a nie naśladownictwie