Łagodny i ciepły. Chwilami smutny i emanujący osamotnieniem człowieka pośród ludzi. Film opowiadający wiele historii. O tym, że można kochać, ale nie zawsze się to udaje. O utracie bliskich. O wyzwaniach, ograniczeniach, samotności i inności. O jedynactwie i egoizmie. O braku rodziców i rodzicach niedoskonałych, którzy nagle schodzą z piedestału. O zdradzie i kłamstwie w mniej relatywnym niż dla większości ludzi - wydaniu.
I w końcu o Zespole Aspergera rzecz jasna…
Urocza Rose Byrne w roli Beth. Dobra rola.
Sam Hugh Dancy jako Adam nie do końca mnie przekonał. Może zbyt mocno zapamiętałem go z mniej „aspergerowych” ról („King Arthur”, czy „The Jane Austen Book Club”) i ciężko mi się było od tych wcześniejszych obrazów wyobraźnią odkleić. A może po prostu, po majstersztyku w wydaniu Gump/Hanks – za wysoko stawiam w oczekiwaniach poprzeczkę.

Muzyka chwilami dobrze wkomponowana w film, nieźle współtworzy klimat.
Scenariusz… chyba trochę jak setki innych. Oczywiście to świetnie, że mamy kolejny i w sumie nie najgorszy, film przybliżający nam aspekty życia z Aspergerem. Pytanie, czy reżyser i scenarzysta chcąc pokazać w 1,5 h może zbyt wiele – odrobinę się nie zapętlili (rozmienili).
Czegoś mi, bowiem brakowało. Gdzieś tam film mnie nie do końca wciągnął, przekonał…
Choć na pewno skłonił do refleksji.
Plus także za zakończenie, odbiegające od amerykańskiego schematu „i żyli długo i szczęśliwie…”.
I jeszcze jednak dygresja, co do której – tak do końca przekonany nie jestem, ale którą chciałbym się z Wami podzielić.
Czy to trochę nie dziwne, że pani zajmująca się zawodowo dziećmi (przedszkole, czy szkoła – już nie pomnę) kompletnie nic nie wie o Zespole Aspergera (dalej – AS)? Przecież rzecz dzieje się w miarę współcześnie a badania nad tego typu zaburzeniami były szczególnie nagłaśnianie w wybranych środowiskach – z mocnym uwzględnieniem kręgów edukacyjnych. A prekursorskie badania nad AS rozpoczęto (z tego co mi się wydaje) właśnie w takich krajach jak Stany, czy W. Brytania ze 20-30 lat wstecz, względem czasu, w którym rozgrywa się opowiadana historia. Sam mam Żonę nauczycielkę. W Jej rodzinie duża część pań pochodzi ze środowiska związanego z szeroko pojętą edukacją, czy wychowaniem dzieci. AS pojawiał się wśród nich, w rozmowach od zawsze. Toteż mając takie wzorce, czułem w pierwszym odruchu zaskoczenie, że Beth będąca nauczycielką, czy przedszkolanką, wypytuje o AS starszą koleżankę, w sposób jednoznacznie wskazujący, że słyszy o tego typu zaburzeniach po raz pierwszy w życiu. Może to niedopatrzenie w scenariuszu a może tylko moje fanaberie, ale chciałem się z Wami nimi podzielić w myśl dewizy prezentowanej przez Moryca Welta w „Ziemi obiecanej”:
- Ja rzucam myśl a wy ją łapcie.

A sam film – wart obejrzenia i zapamiętania, choć zostawiający dla mnie osobiście posmak niedosytu.

Pozdrawiam,
jabu