12-letni Paul mieszka z matką, która pracuje w prywatnym szpitalu psychiatrycznym w lesie nieopodal ich domu. Pewnego dnia Paul poznaje nastoletnią Glorię, tajemniczą nową pacjentkę, w której niedługo potem się zakochuje. Między nastolatkami rodzi się stopniowo przyjaźń. Dziewczyna twierdzi, że jest tam bezpodstawnie przetrzymywana i namawia Paula, żeby pomógł jej w zorganizowaniu ucieczki. Wspólnie wyruszają w niebezpieczną podróż. Uczucia chłopca zostają wystawione na ciężką próbę, bo stopniowo ujawnia się nieprzewidywalny charakter Glorii.

Świat przedstawiony w "Adoration" poznajemy oczami dwunastoletniego Paula. Codzienność chłopca, mieszkającego wraz z matką nieopodal szpitala psychiatrycznego, zmienia się z chwilą, gdy na jego drodze nieoczekiwanie staje Gloria. Młoda, rzekomo niebezpieczna pacjentka wspomnianej instytucji, próbująca za wszelką cenę wydostać się z tego ponurego miejsca. W porywie młodzieńczego entuzjazmu chłopiec postanawia pomóc jej w ucieczce i ruszyć w drogę wraz z nią. Celem, choć raczej mgliście zarysowanym, ma być Bretania, gdzie przebywa ponoć dziadek dziewczynki. Fascynacja, jaką Paul od pierwszej chwili darzy swoją towarzyszkę, miesza się z coraz większym niepokojem związanym z jej stanem zdrowia.

W wypełnionej upiornymi makabreskami filmografii Fabrice’a Du Welza nie było jeszcze filmu tak lirycznego i poetyckiego. Oto Paul, wrażliwy dwunastolatek mieszkający samotnie z matką, która pracuje w pobliskim szpitalu psychiatrycznym, zakochuje się w starszej o kilka lat Glorii, będącej pacjentką tegoż przybytku. Zaniepokojony o zdrowie ukochanej chłopak postanawia pomóc jej uciec - nie wiedząc, że przez to sam będzie musiał porzucić dotychczasowe życie i na każdym kroku wybierać między uczuciem do dziewczyny a zdrowym rozsądkiem.
Doceniona na festiwalach w Sitges, Locarno i Montrealu "Adoracja" to zawieszona poza czasem baśń i historia o dorastaniu w jednym. Mimo że Du Welz snuje tym razem niezwykle prostą historię, oplatająca zmysły muzyka Vincenta Cahaya i posiadające niemal namacalną fakturę zdjęcia Manuela Dacosse sprawiają, że o "Adoracji" trudno zapomnieć; bo choć belgijski reżyser nie epatuje tym razem obrazami wykręcającymi wnętrzności, to po raz kolejny porusza swój ulubiony temat - miłości i niemożliwości jej spełnienia.