Historycznie skutkiem Unii Lubelskiej była Rzeczpospolita, najpotężniejsze państwo Europy końca XVI w.. Następstwem tego było spolonizowanie bojarów i części chłopstwa na Litwie, czego znowu skutkiem jest to, że potomkowie tych spolonizowanych Litwinów bici są dzisiaj na ulicach Wilna za używanie języka polskiego i uważani są za "polskich najeźdźców". Tak to wszystko smutnie się kręci (sama jestem w części Białorusinką, a moja rodzina pochodzi z okolic Mińska)

najpoważniejszym skutkiem było:
1. j/w (swoją drogą świetny komentarz)
2. zmienił się kierunek zainteresowania politycznego z zachodniego na północno - wschodni (słowem odpuszczono sobie wpływ na politykę węgier, czech, austrii i w ogóle w rzeszy na rzecz inflantów i granicy z rosją), jako własną dygresję podam iż uważam to za błąd, zostawiło to wolną rękę Habsburgom którzy od tego momentu już tylko rośli w siłę, ich jedynym przeciwnikiem mogącym im się przeciwstawić było imperium osmańskie, którego ekspansję też my powstrzymaliśmy pod wiedniem a zapłaciliśmy za to utratą Podola, wiem że to abstrakcja ale najlepszym rozwiązaniem było związanie się właśnie z Turkami i właśnie z nimi rozprawienie sie z odwiecznymi wrogami Polski z Niemcami i Moskalami, ale to już tylko gdybania, poza tym było to nie do pogodzenia z wizerunkiem jaki sobie malowali polacy jako obrońców katolicyzmu przed niewiernymi. swoją drogą ciekawostką jest to iż gdy już nie było Rzeczypospolitej na mapie ówczesnej Europy, tylko Osmańska Turcja nigdy nie uznała rozbiorów i zawsze podczas oficjalnych międzynarodowych spotkań posłów na dworze Sułtanów było wolne miejsce dla posła Lechistanu (tak nazywali Polskę) i uroczyście i głośno jeden z tureckich urzędników odczytywał z protokołu: "poseł Lechistanu jeszcze nie przybył", głównie po to by wkurzać Rosjan. niestety w szkołach o tym nie uczą.
3. w skutek aktywniejszej polityki wschodniej kraków stał się zbyt odległy i przeniesiono stolicę do warszawy.
4.w polityce wewnętrznej coraz większy wpływ osiągała magnateria, posiadające rozległe latyfundia ziemskie na wschodzie, co za tym idzie nastąpiło dalsze osłabienie władzy królewskiej i rozrost "wolności szlacheckiej" - król musiał nadawać coraz to nowe przywileje szlachcie, żeby wogóle jako tako móc funkcjonować.
5. polska wdała się w wojny szwedzkie, oddano Prusy elektorom brandenburskim, dodajmy do tego powstania kozaków Chmielnickiego na Zaporożu i ciągłe wojny z rosjanami. mieliśmy okazję osadzenia polskiego cara (królewicz Władysław. jedyny warunek to przejście na prawosławie ale jego ojciec król zygmunt się nie zgodził - znowu wiara stanęła na przeciw racji stanu) na tronie w moskwie po zwycięstwie Żółkiewskiego pod kłuszynem z przeważającymi siłami rosyjsko - szwedzkimi. Rosjanie nie mogąc się doczekać
władysława na tronie wybrali swojego własnego z rodziny Romanowów i w 1612 przegonili nas z kremla, swoją drogą jest to ich największe święto w rosji. tylko my zjako jedyni z Europy zdobyliśmy Moskwę, właśnie wtedy i drugi raz z Napoleonem.
6. reasumując. polska i litwa utworzyły największe państwo w europie o ogromnym potencjale, niestety źle spożytkowanym, głównie na wewnętrzne spory. od uni w 1569 do pierwszych najazdów szwedzkich (w sumie pod Kircholmem daliśmy im niezłego łupnia - K. Chodkiewicz) faktycznie polska stała się potężnym państwem, niestety jej szczytowy okres stał się szybko początkiem upadku. osobiście zrzuciłbym to na karb niemoralności magnaterii, złotej wolności i braku skutecznego zarządzania- były to czasy kiedy skuteczne rządzenie mogło być tylko przy silnej centralizacji władzy w osobie monarchy, tego u nas zabrakło i polska stała się z czasem "chorym człowiekiem europy" co pasowało naszym wrogom którzy już od praktycznie od początku XVIII w zaczynali ograbiać z ziem nieszczęsną Rzeczpospolitą Obojga Narodów. powiem że dzisiejsi politycy wykazują duże podobieństwo z beztroską magnaterii tamtych czasó, już Piłsudski mówił o posłach" wam kury szczać prowadzać a nie polityką się zajmować" - cytuję z pamięci więc może być niedokładnie.
7. w praktyce polska uwikłała się w konflikty na wszystkich frontach: na południu z Turkami, na wschodzie z rosjanami i na północy ze szwedami, którzy weszli w tym samym czasie w okres niesłychanego ekspansjonizmu, nie zapominając o ciągłych wewnętrznych potyczkach to bunty to rokosze i tak w koło macieju.
8. poza tym to temat rzeka. bardzo ciekawy.

Dopiero teraz to przeczytała. Bardzo to mądre i popieram; szczególnie p.3, 4 i 1 :). Jako Polka "ze wschodu" sprzeciwiam się tylko co do oceny polityki Rosji. Nigdy nie mieliśmy na tą politykę żadnego wpływu. Zresztą poza bombą atomową nic na to nie miało. Rosja zawsze zrobi najgorsze co może dla Polski. Połowa naszej historii to wojna z Rosją, każde pokolenie brało w tym udział. Dla porównania to w całej historii mieliśmy jakieś 50 lat wojen z Niemcami (za którymi tyż nie przepadam)

mogę spytać skąd pochodzisz? zaciekawiło mnie to strasznie :)
mój dziadek walczył na Wołyniu.
Niemcy - tfu! jak świat światem nigdy Niemiec nie będzie Polakowi bratem. :)
a wiesz skąd się wzięło określenie "Niemcy", w naszej mowie?

Gdzieś na zachód od Mińska. Babcia mówiła cóś o Radoszkowicach. Ale nasza rodzina mieszkała zdaje się w jakiejś jeszcze mniejszej miejscowości. Dzisiaj już chyba tylko ja uważam że jestem w połowie Białorusinką :) PS; Niesamowite dla mnie jest to, że nasze nazwisko (Łabrowicz) pojawia się w książce Sergiusza Piaseckiego pt ;"Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy"". On tam naprawdę był, kiedy moja rodzina tam jeszcze mieszkała i być może przypadkowo zapamiętał to nazwisko.

PS 2 :) "Niemcy" mają początek w określeniu "niemi" (tzn.; "nie potrafiący mówić", nie rozumiejący naszego słowiańskiego języka. Prawdopodobnie Słowianie pierwotnie nazywali tak wszystkie inne narody. Ibrahim ibn Jakub; Opis Słowiańszczyzny; "Na ogół biorąc to Słowianie skłonni są do zaczepki i gwałtowni ... " Taka mieliśmy niemiłą opinię w X wieku :)

Przybliżysz mi tę książkę "Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy". Coś więcej niż jest na obwolucie okładki :)
Moje nazwisko było wymienione przez Sienkiewicza w "Krzyżakach" (serio - przy końcu jak wylicza kto jakie wiódł chorągwie na pole bitwy i wymienia Zygmunta z Bobowej, co ciekawe wielu przedstawicieli mojej rodziny żyje w okolicy, ja akurat teraz mieszkam na terenie Bojkowszczyzny) ale nie sądzę by miał przyjemność spotkać mego antenata ;)

Mój dziadek walczył w 27 Dywizji Wołyńskiej, więc troszkę bardziej na południe od Mińska.

"Na ogół biorąc to Słowianie skłonni są do zaczepki i gwałtowni ... " patrząc na dzisiejszych mężczyzn w Szwecji, Niemczech czy na ogólnie pojętym Zachodzie, dalej możemy się cieszyć tą przywarą (szczególnie na festynach w małych podkarpackich miejscowościach - o np. "Dzień ziemniaka" w Nowosielcach- polecam ;), niestety nas mężczyzn "kastrują" codziennie papką medialną i wyzwolonymi wzorcami, ale to już tak abstrahuje bo ubolewam nad tym co się dzieje z polską rzeczywistością.

Pozdrawiam serdecznie.

Trzeba ją przeczytać. Ja ją natychmiast pokochałam. Bo jestem stamtąd. Jak Piasecki. Dziecko Białorusinki i zrusyfikowanego Polaka. Uciekinier z domu i w wieku kilkunastu lat miński złodziej. Potem ochotnik w oddziałach "Zielonego Dębu", białoruskiej partyzantki walczacej o niepodległą Białoruś. Walczacy z bolszewikami żołnierz Dywizji Litewsko - Białoruskiej. Zdemobilizowany włóczęga, potem agent polskiego wywiadu. Pomimo wielu sukcesów wyrzucony z wywiadu za ekscesy alkoholowe i arogancki stosunek do przełożonych. Przemytnik na sowiecko - polskim pograniczu, w końcu zwykły bandyta. Skazany na karę śmierci przez sąd doraźny. Ułaskawiony za wstawiennictwem polskiego wywiadu; kara zamieniona na 15 lat więzienia. Pobyt w najcięższym więzieniu na Świętym Krzyżu. Notoryczne kary za wywoływane bunty. Nauka języka polskiego ze strzępek gazet. Napisana w więzieniu książka "Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy" budzi wielkie zainteresowanie. Ułaskawienie przez Prezydenta po akcji zorganizowanej przez pisarzy i za cichym wstawiennictwem wywiadu. Zaraz potem Wojna. Piascki zostaje dowódcą wykonujacej wyroki śmierci komórki AK w Wilnie. Co ciekawe Piasecki odmówił przysięgi ("nie chcę być od nikogo zależny") i AK ustąpiło. Koniec Wojny, Piasecki cudem ucieka przed NKWD za granicę. Wegetacja w W.Brytanii, liczne wydania jego ksiązek nie przynoszą mu prawie żadnych dochodów. Przemytnicze lata odzywają się chorobami. Nienawidzi komunizmu, nawet tam uważają go za "jastrzębia". Choroba nowotworowa. Umiera samotny w szpitalu w wieku sześćdziesięciu trzech lat. Życiorys wystarczający na kilka hollywoodzkich filmów. Dziś mało znany w Polsce i Białorusi polsko - białoruski pisarz.
"Dziauczynieńka, serce moje,
Jak przyjemne lica twoje!
Nie tak lica jak ty sama
I u papierach upisana.
Jak ja siażu kała ciebie,
Dykżaż myślu szto ja u niebie!
Jak ja ciebie pocałuju
trzy dni w gębie cukier czuju!"